ต้นไม้อย่างนั้นเหมือนเคยเห็น
รอยยิ้มอย่างนั้นเหมือนคุ้นเคย อารมณ์อย่างนั้นก็เคยมี ภาพถ่ายอย่างนั้น
เวลาที่เห็น ทำไมคล้ายว่าเป็นของเรา
กล้องถ่ายรูปของเราก็มี
แต่ไม่ได้เอาออกมาใช้บ่อยนัก เรารู้สึกว่าเราไม่มีเวลา กระดาษ พู่กัน ยิ่งห่างเหิน
แล้วอัลบั้มภาพถ่ายล่ะ ? แล้ววิทยุของเรา อารมณ์ของเรา จินตนาการของเรา
ตัวตนของเรา ความฝันของเรา....
เราไปอยู่ที่ไหนแล้ว ?!?!
เราอีกคนหนึ่งที่มีชีวิต มีอารมณ์ มีความฝัน
เราที่เดินไปกลับด้วยเท้าของเราเอง รู้กลิ่นหอมของโลกรอบข้างด้วยจมูกของเราเอง
เราวางตัวเราคนหนึ่งลง สลับเป็นตัวเราอีกคนหนึ่ง
แล้วก็วางตัวเราอีกคนหนึ่งอีกครั้ง แล้วกลับไปรับผิดชอบตัวเราภาคอื่นๆ ทุกๆ ภาค
เราเห็นภาพหลายภาพ เรารู้รับผิดชอบ
เรารู้การปล่อยวาง เราเดินไปในความจริง และเราโบยบินสู่ฟากฟ้า
ภาพของฉัน ภาพของเธอ ภาพของเรา
เวลาของฉัน เวลาของเธอ เวลาของเรา
ความฝันของฉัน ความจริงของเธอ อยู่ไม่ไกลกันหรอก
หล่อเลี้ยงความฝันของเราไว้ วางบางอย่างลงบ้าง
เมื่อบ่าเบาลง ความฝันจะเป็นนกที่บินไปเกาะบนบ่า
กลายเป็นปีกพาเราเหินไปสู่ฟ้ากว้าง
เรายังบินได้ไหว ถ้าเรากล้าจะบิน
เรืองรอง รุ่งรัศมี
ตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ภาพของฉัน ฝันของใคร สำนักพิมพ์ไปทำไม
พ.ศ.2548
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น