มีดบิน มีดบิน ปรากฏอีกครั้ง

มีดบิน มีดบิน ปรากฏอีกครั้ง

อี ปิง

อี ปิง เดินไปบนถนน

อี ปิง เป็นคนรักวรรณกรรมคนหนึ่ง แม้เวลาหลับฝันก็ยังอยากจะเป็นนักเขียนใหญ่

อี ปิง เดินไปบนถนนเพื่อไปส่งต้นฉบับเรื่องหนึ่ง ต้นฉบับนั้นมีชื่อเรื่องจริงจังว่า ‘วิญญาณมีดบิน’ ต้นฉบับเขียนถึงโก้วเล้ง ที่จริงแล้ว อี ปิง ไม่ได้รู้จักโกวเล้ง แล้วจะเขียนถึงเขาอย่างไร? ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขียนยกเมฆขึ้นเอง แต่ อี ปิง ก็เรียบเรียงได้อย่างลำบากมาก กระทั่งว่าน้ำตาก็ยังไหลออกมา

อี ปิง ชอบท่านโกวเล้ง

อี ปิง ชอบปากกาของท่านโกวเล้ง

อี ปิง ชอบ ‘มีดบินของลี้น้อย’ ที่เกิดจากปลายปากกาของท่านโกวเล้ง

บนถนน ผู้คนไปมาพลุกพล่าน รีบร้อน ไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทางลับๆ ล่อๆ ของอี ปิง ...คนยากจนล้วนแต่มีลักษณะแบบนี้ทั้งสิ้น

ตอนที่จวนจะไปถึงที่ทำการไปรษณีย์นั่นเอง อี ปิง พลันเห็นฝูงคนข้างหน้าหลบกันเป็นทางอย่างรวดเร็ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งตะบึงมาด้วยอาการลนลานอย่างรวดเร็ว ข้างหลังมีคนหลายคน มือถือมีดเล่มโต ร้องเอะอะโวยวายวิ่งตามกันมา เป็นที่แน่ชัดว่า การตะลุมบอนกันด้วยเลือดกำลังจะเกิดขึ้นในพริบตานั้น

อี ปิง ตกใจกับภาพเหตุการณ์นี้ และโกรธเกรี้ยว คนสมัยนี้ทำไมใจกล้าอย่างนี้? มีดในมือของพวกเขานั้นล้วนมาจากไหนหนอ?

อี ปิง กำลังคิด คนหนุ่มหลายคนนั้นก็ไล่กวดไปทันคนข้างหน้าแล้ว มีดเล่มโตฟันออกไปแล้ว ในกลุ่มคนมีเสียงร้องด้วยความตกใจดังมาครั้งหนึ่ง อี ปิงรีบหันหน้าไป ...กำลังขวัญของเขาน้อยกว่าลูกหนูเสียอีก

อี ปิง เพิ่งจะหันศีรษะไป ก็ได้ยินเสียง ‘เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!’ หลายเสียง จากนั้นก็เป็นเสียงร้องด้วยความตกใจของกลุ่มคนอีก อี ปิง หันไปมองด้วยความรู้สึกอยากรู้อีกครั้งไม่ได้

คนหนุ่มหลายคนนั้นล้มลงไปบนพื้นแล้ว มีดเล่มโตของพวกเขาล้วนหลุดจากมือ และในที่ไม่ไกลนั้น มีคนวัยกลางคนยืนอยู่คนหนึ่ง รูปร่างผ่ายผอม ใบหน้าขาวซีด ใบหน้ามีอาการเจ็บป่วย แม้ว่าจะยืนอยู่ในกลุ่มคน แต่ท่าทางของเขาช่างเปลี่ยวเหงา ช่างทุกข์ตรม ทำให้สามารถแยกแยะตัวเขาออกจากคนอื่นได้ในทันทีที่เห็น เขายืนอยู่ตรงนั้น มองดูมือของตนอย่างเซื่องซึมราวไร้ผู้อื่น

ในมือของเขามีมีดเล็กวาววับ

อี ปิง ดีใจจนออกนอกหน้า เขาไม่ใช่ลี้ถ้ำฮวย (ลี้ผู้เสาะหาบุปผามาลี) ลี้ชิมฮัว (ลี้ผู้แสวงหาความรื่นรมย์) หรอกหรือ? อี ปิงวิ่งไปทางนั้น

ลี้ถ้ำฮวยบ่นพึมพำว่า “ทำไม? ทำไมพวกแกไม่ทำให้คนต้องตายไม่ได้หรือ?”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดว่า “ไอ้ลูกเต่าตัวนี้มันกล้ามาหลีผู้หญิงที่ข้าชอบ ไม่ยำมันแล้วจะไปยำใคร?”

ลี้ถ้ำฮวยเงยหน้าขึ้นมาในอาการงุนงง ถาม อี ปิง ว่า “อะไรคือ ‘หลี’? แล้ว ‘ยำ’ หมายถึงอะไร?”

อี ปิง มีอาการอึกอัก เพราะเขารู้สึกว่าตนเองอับจนถ้อยคำ อี ปิง พูดตะกุกตะกักว่า “...ดูเหมือนมาจากโทรทัศน์ จากหนัง... เลียนแบบมาจากพวกนั้น ‘หลี’ ดูเหมือน... ดูเหมือนว่าจะมีความหมายว่าจีบหรือเอา ‘ยำ’ ดูเหมือน... ดูเหมือนจะหมายถึงทุบตี...” อี ปิง ถามเด็กหนุ่มที่บนพื้น “เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

คนหนุ่มหัวร่อฮาฮาออกมาพร้อมกัน ร้องด่าว่า “ไอ้รูทึ่ม!”

ลี้ถ้ำฮวยทอดถอนใจยาวคำหนึ่ง พูดว่า “ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม จะฆ่าคนเพราะเรื่องเล็กๆ พวกนี้ไม่ได้ ยุคนี้เป็นยุคกฎหมาย ฆ่าคน ทุบตีคนต้องติดคุก”

“ติดคุกเรื่องเล็ก” เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่ยี่หระ “ติดคุกเป็นปริญญาคนสายโจร ยิ่งติดคุกนาน ยิ่งน่าเกรงขามในวงนักเลง!”

ลี้ถ้ำฮวยพูดกับ อี ปิง อีกว่า “กำลังพูดอะไร? ที่เขาพูดมานี่ข้าไม่เข้าใจเลย”

อี ปิง พูดด้วยความละอายว่า “ผู้ต่ำต้อย... ผู้ต่ำต้อย... ฟัง... ฟังไม่เข้าใจ...”

ขณะนั้นรถตำรวจเปิดหวอดังมา จับเอาตัวคนหนุ่มพวกนี้ไป คนเป็นจำนวนมากยังล้อมวงกันอยู่ในที่เกิดเหตุ น้ำลายสาดกระเซ็น ชี้โน่นชี้นี่ รื่นเริงกว่าปกติ

ลี้ถ้ำฮวยพลันยื่นฝ่ามือไปให้ อี ปิง พูดว่า “มีดบินของลี้น้อยอันนี้ ขอมอบให้คุณ”

อี ปิง ตกตะลึงจนนิ่งงัน “ผู้ต่ำต้อย... ผู้ต่ำต้อยจะรับไว้ได้อย่างไร? ท่าน... ท่านยังคงเก็บไว้ใช้ป้องกันตัวเถิด...”

“ตอนนี้ข้าไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว” ลี้ถ้ำฮวยพูด น้ำเสียงของเขาทำให้ใจของ อี ปิง หนักอึ้งราวกดทับด้วยหินก้อนใหญ่ “ท่านจะต้องจำไว้ให้ดี มีดบินของลี้น้อยต้องมีความรัก มีน้ำใจ มีคุณธรรม มีความกล้าหาญ คนที่รู้จักมันจึงจะสามารถใช้ได้ดังใจคิด หากจิตใจมีความคิดชั่วร้าย กลับจะได้รับเภทภัยเพราะมัน!”

ลี้ถ้ำฮวยพูดจบ ก็เดินเข้าไปในทะเลคนอันคลาคล่ำ พลันหายไปแล้ว

อี ปิง ประคองมีดบินของลี้น้อยไว้ด้วยมือทั้งคู่ แม้แต่ต้นฉบับก็ไม่ส่งแล้ว กลับไปบ้านด้วยความรื่นเริงยินดี ขังตัวเองไว้ในห้องหนังสือ และทำเลียนแบบลี้ถ้ำฮวย จ้องมองมีดเล่มน้อยในมืออย่างเซื่องซึม

“กินข้าวได้แล้ว ได้ยินรึเปล่า?” ภรรยาของ อี ปิง พลันบุกเข้ามาในห้องหนังสือ “ฉันร้องเรียกเธอตั้งยี่สิบสองครั้งแล้ว!”

อี ปิง ยังคงไม่ได้ยิน เขามองดูที่ในมืออยู่อย่างเซื่องซึม

ภรรยาบิดใบหูของ อี ปิง ร้องด้วยความโมโหว่า “ประสาทอะไรตั้งแต่เช้า? ยังไม่ตื่นอีกหรือ? ปากกาห่วยๆ มีอะไรน่าดู!”

อี ปิง ตกใจ ขยี้นัยน์ตา เป็นจริงด้วยว่ากลางฝ่ามือของเขามีปากกาหมึกซึมมันวาวด้ามหนึ่ง

เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มือสังหาร สำนักพิมพ์ openbooks ตุลาคม 2551