เสียงดาบที่โศกเศร้า
อี ปิง
“ทำไมเสียงดาบของเขาจึงโศกเศร้า ?”
“เพราะว่าเขาเป็นคนโศกเศร้าคนหนึ่ง”
“ทำไมเขาจึงเป็นคนโศกเศร้า ?”
“เพราะว่าเขามีเรื่องน่าเศร้าโศก”
“เรื่องเช่นใดที่ทำให้เขาโศกเศร้า ?”
“ไม่รู้”
“ฟังมาว่า คนที่ตายไปใต้คมดาบของเขา ล้วนแต่แสดงอาการเป็นสุขอย่างยิ่ง”
“ถูกต้อง ยามที่คู่ต่อสู้ได้ยินเสียงดาบของเขา
จะรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์เป็นเรื่องน่าโศกเศร้า เจ็บปวด
จึงยื่นคอไปหาความตาย”
สิบห้าค่ำ
เดือนแปด คืนพระจันทร์เต็มดวง ลว๋อจังลูบไล้ดาบของเขาเบาๆ
ดาบคือญาติเพียงหนึ่งเดียวของเขา เขาไม่มีพ่อแม่ ไม่มีลูกเมีย มีเพียงความแค้น
ความอัปยศอดสู และดาบ เขามีชีวิตอยู่ก็เพื่อสิ่งเหล่านี้
เพราะว่าหัวใจของเขาได้ถูกทำลายจนเจ็บช้ำไปสิ้นแล้ว
“ข้ามาแล้ว...” เสียงเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมๆ
กับเสียงที่ดังขึ้นประโยคนี้ จันทร์เต็มดวงราวกับจะสว่างขึ้นยิ่งกว่าเก่า
นี่คือน้ำเสียงอันไพเราะ
ไพเราะเสียจนทำให้คนลุ่มหลงเมามาย...
แต่เสียงนี้กลับคือความเจ็บปวดอันนิรันดร์ในใจของลว๋อจัง
นางยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าเขา
นี่คือสตรีที่งดงาม งามเสียทำให้คนลุ่มหลงเมามาย...
หากแต่นางกลับคือบาดแผลตลอดการในใจลว๋อจัง
“ท่านสบายดีหรือ?” นางถามอย่างอ่อนโยน
“ข้าสบายดีตลอดมา” ลว๋อจังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ตั้งแต่ท่านจากไป ก็ยิ่งดียิ่งขึ้น”
นางยิ้มอีกแล้ว แต่กลับยิ้มอย่างฝืดฝืนอย่างยิ่ง
จากนั้นนางทอดถอนใจยาว
“ท่านมีฐานะถึงภริยาเจ้าแคว้น เสพเสวยความหรูหราร่ำรวยทั้งปวงในโลกมนุษย์
ยังมีอะไรต้องทอดถอนใจอีก ?” ลว๋อจังพูดด้วยน้ำเสียงชืดชา
“อา...” นางทอดถอนใจอีก แล้วพูดว่า “ข้าควรจะเป็นสตรีที่ขมขื่นที่สุดในโลก”
“อ้อ ?” ลว๋อจังหัวร่อเย้ยหยันคำหนึ่ง
นางพูด “คัมภีร์ดาบ ข้านำมาให้ท่านแล้ว”
“นั่นที่จริงแล้วเป็นสมบัติของตระกูลลว๋อเรา”
“ตอนนี้ท่านลงมือได้แล้ว” นางพูดด้วยน้ำเสียงสงบ
ลว๋อจังชักดาบของเขาออกมาช้าๆ ประจันหน้ากับศัตรูของเขาคนสุดท้ายของเขา... นางเคยเป็นภริยาของเขา
ในเวลาที่เขาตกต่ำที่สุด ปวดร้าวที่สุด นางได้ทิ้งเขาไป
ทั้งยังขโมยเอาสมบัติล้ำค่าประตระกูลลว๋อของเขา-‘คัมภีร์ดาบโศกเศร้า’ ครึ่งเล่มแรกโผเข้าสู่อ้อมกอดของอ๋องเก้า
พระอนุชากษัตริย์ผู้ครองอำนาจในเวลานั้น
ดาบของลว๋อจังชักออกไปแล้ว...
คบดาบวาบผ่าน นำพาเสียงกังวานเศร้าเสียงหนึ่งมาด้วย คล้ายเสียงร่ำไห้
คล้ายเสียงทอดถอนใจ คล้ายเสียงกู่ร้องด้วยความโศกตรม คล้ายดั่งสิ้นหวัง...
ทำให้ผู้คนใจแหลกสลาย ไม่อาจยลยิน
...นี่คือ ‘เพลงดาบโศกเศร้า’ ที่โดดเด่นบนพื้นพิภพ
นางล้มลงไปแล้ว
นางพลันเปลี่ยนไปจากความอ่อนโยนงดงามตามปกติ ดวงตาของนางเบิกกว้าง
จ้องมองลว๋อจังด้วยความแค้นเคือง บนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความคับแค้น คลั่งแค้น
โศกเศร้า ตรอมตรมและอดสูใจ น้ำตาของนางหลั่งไหลออกมา กลับเป็นสีแดง...
ลว๋อจังตื่นตระหนกจนโง่งมไปแล้ว
คนที่ตายไปใต้ดาบโศกเศร้า ล้วนแต่ปิติสุขอย่างยิ่ง นางไยจึงกลับมีอาการเช่นนี้? หรือว่าเป็นเพราะครึ่งแรกของคัมภีร์ขาดหายไป
ยังไม่อาจฝึกเพลงดาบให้บรรลุถึงขั้นได้ ?
ลว๋อจังรีบพลิกครึ่งเล่มแรกของ
‘คัมภีร์ดาบโศกเศร้า’ เขาตะลึงงันในพลันนั้นเอง... ครึ่งแรกของคัมภีร์ดาบกลับไม่ใช่เคล็ดวิชาในการฝึกฝนเพลงดาบ
หากแต่คือส่วนที่เป็น “ทำอย่างไรจึงจะสร้างคนโศกเศร้า”
ขึ้นมา
หากคิดจะฝึกเพลงดาบโศกเศร้า
ต้องเป็นคนโศกเศร้าเสียก่อน
เบื้องหน้าสายตาของลว๋อจัง ปรากฏภาพเรื่องราวความโศกเศร้าที่พบผ่าน จากเด็ก
พ่อแม่ก็ให้เขาพบกับการหยามเหยียดอย่างมากมาย
คิดหาวิธีการทั้งหลายทั้งปวงเพื่อเคี่ยวกรำเขา ทำร้ายจิตใจของเขา
มารดาดีต่อเขาอย่างยิ่ง แต่บิดากลับสังหารมารดาต่อหน้าต่อตาของเขา
เพราะบิดากล่าวว่าเขามิได้บุตรแท้ๆ ที่เกิดกับเขา บิดาไล่เขาออกจากบ้าน เขา ‘รับรู้’ มาว่าบิดาที่แท้ของเขาได้ถูกบิดาในปัจจุบันสังหาร
ต่อมาภริยาของเขาได้ทิ้งเขาไป
ขโมยเอาครึ่งเล่มแรกของคัมภีร์ดาบประจำตระกูลของเขาไป โผสู่อ้อมกอดคนอื่น...
แต่ทว่า
ทั้งหลายเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเท็จ
มิน่าเล่า...
นี่จึงทำให้นางตายตาไม่หลับ นางที่จริงแล้วสามารถจะเป็นภริยาธรรมดาสามัญคนหนึ่ง
ช่วยเหลือสามีเลี้ยงดูลูกน้อย มีความสุขประสาครอบครัว
แต่นางกลับต้องกลายเป็นผู้เสียสละเพื่อทายาทของตระกูลลว๋อ!
บิดามารดาตายไปแล้ว
ภริยาตายแล้ว ต่อจากนั้นเล่า ? เขาควรกระทำเรื่องใดอีก ?
“บิดา...” เด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
ลว๋อจังมองดูเขาด้วยความแปลกประหลาดใจ หน้าตา กิริยา ลักษณะท่าทางของเขา
แทบจะเหมือนกับตนราวเป็นพิมพ์เดียวกัน หรือว่าเขาคือบุตรของตน ?
“บิดา สตรีนางนั้นตายแล้ว?” บุตรชายถามด้วยความชิงชัง
“สตรีนางนั้น ?” ลว๋อจังร้องตวาดด้วยความโกรธา “นางคือแม่แท้ๆ ของเจ้า !”
“นางไม่ใช่แม่ข้า !” บุตรชายร้องด้วยความโกรธ “นางทุบตีข้า ด่าว่าข้า ไม่ให้ข้ากินอาหาร
ถากถางข้าด้วยถ้อยคำหยาบคายว่าข้าเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่ บนโลกนี้ไหนเลยจะมีมารดาเช่นนี้”
ลว๋อจังมองดูประกายโกรธเกรี้ยวในดวงตาลูก ช่างเป็นพิมพ์เดียวกับตนเมื่อยังเยาว์ ! ยามที่มารดาทุบตีเขา ด่าว่า
นางได้แอบหลั่งน้ำตาดั่งสายเลือดไปแล้วมากน้อยเพียงไร ?
พอคิดถึงตรงนี้เขาอดที่จะนั่งระทดท้ออยู่บนพื้นมิได้
“บิดา ข้าจะฝึก ‘เพลงดาบโศกเศร้า’ กับท่าน ! สตรีนางนั้นบอกว่าเพลงดาบโศกเศร้าของตระกูลลว๋อเราคือเพลงดาบที่หนึ่งของแผ่นดิน
ข้าจะฝึกจนถึงขั้นยอดฝีมือแห่งแผ่นดิน !” บุตรชายกล่าวด้วยความฮึกเหิม
ลว๋อจังมองดูลูกชายตัวเองด้วยความหวั่นหวาดเนิ่นนาน
พลันเขาล้วงเอา ‘คัมภีร์ดาบโศกเศร้า’ ออกมาจากอก
ขยี้มือทั้งสองทีหนึ่ง คัมภีร์ดาบก็ติดไฟลุกโพลง
บุตรชายร้องถามด้วยความตกใจ
“บิดาท่านเผาสิ่งใดหรือ ?”
ลว๋อจังสะบัดมือครั้งหนึ่ง
เถ้ากระดาษสีดำในมือโปรยปลิวฟ้อนฟ้า ลว๋อจังพูดอย่างหนักแน่นมั่นคง
“ที่ข้าเผาคือคัมภีร์ดาบอสูร... ข้าจะสอนวิทยายุทธ์ที่แท้ให้กับเจ้า !”
เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มือสังหาร สำนักพิมพ์ openbooks ตุลาคม 2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น