เข้าไปสุดซอยแล้วยังไม่รู้เลยว่า
มีโลกอีกโลกหนึ่งซ่อนอยู่
เดินผ่านร้านสะดวกซื้อไปนิดหนึ่ง
มองเฉียงไปทางด้านซ้าย มองเห็นทางเดินเล็กๆ
ทอดอยู่แล้วเห็นสะพานปูนสวยงามทอดข้ามคลอง
ก้าวเดินขึ้นไปที่สะพานปูนนั้น มองทอดตาไปให้สุดสายตาทั้งสองด้าน
ลำคลองที่ยังใสสะอาดสายหนึ่ง
ทอดสะท้อนเงาของท้องฟ้ากระจ่างตาอยู่ตรงนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ
ถ้าเป็นเวลากลางวัน และยืนอยู่นานสักหน่อย
ก็จะเห็นเรือของนักท่องเที่ยวต่างชาติแล่นผ่านมาเป็นระยะ
ชีวิตแบบไม่เร่งร้อน ยังมีที่ซ่อนตัวอยู่ตรงที่ใดที่หนึ่งของเมืองใหญ่ที่วุ่นวาย
สองฟากคลองเป็นเรือนแถวที่ยังหันหน้าเข้าหาลำคลอง
นี่คือชุมชนเก่าแก่ซึ่งเคยคึกคักเมื่อในอดีต
เรืองรอง รุ่งรัศมี
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร
ฉบับที่ 4 ปีที่ 33 กันยายน – ตุลาคม 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น