ฝนเข็ม

หลี่ ไป๋ กวีผู้มีชื่อเสียงแห่งสมัยราชวงศ์ถาง เริ่มศึกษาตำราคัมภีร์โบราณและประวัติศาสตร์ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเล็กๆ หนังสือเหล่านี้เข้าใจยากมาก เขาไม่ชอบอ่านเอาเสียเลย ดังนั้น หลี่ ไป๋ จึงมักจะหนีเรียนเสมอๆ

ครั้งหนึ่ง หลี่ ไป๋ หนีออกจากห้องเรียนเพื่อไปเล่นสนุกข้างนอกที่ริมทาง เขาได้พบคุณยายแก่ๆ คนหนึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งเตี้ยๆ แกกำลังฝนแท่งเหล็กแท่งหนึ่งอย่างขะมักเขม้น หลี่ ไป๋ รู้สึกประหลาดใจ จึงเข้าไปถามหญิงชราว่า

“ยายจ๋า ยายกำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ ?”

“ฝนเข็มจ้ะ” คุณยายตอบ

“ฝนเข็ม !” ความจริงแล้ว หลี่ ไป๋ เป็นเด็กฉลาดคนหนึ่ง แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าแท่งเหล็กแท่งใหญ่ขนาดนี้จะสามารถฝนเป็นเข็มได้ จึงร้องถามคุณยายว่า

“ยายจ๋า แท่งเหล็กใหญ่ขนาดนี้จะฝนเป็นเข็มได้อย่างไร ?”

หญิงชราจ้องมอง หลี่ ไป๋ แล้วกล่าวว่า

“เด็กน้อย กระทั่งเรื่องเช่นนี้เจ้าก็ไม่เข้าใจหรือ ? แท่งเหล็กแม้จะใหญ่ แต่ถ้าฝนมันทุกวัน วันแล้ววันเล่า วันแล้ววันเล่า แล้วยังจะกลัวทำไมว่ามันจะไม่กลายเป็นเข็ม ?”

หลี่ ไป๋ คิดและบอกตัวเองในใจ

“ใช่แล้ว ! การทำสิ่งใดก็ตาม ขอเพียงมีใจอดทน ทำทุกๆ วัน ไม่ว่าเรื่องใดก็สามารถทำให้ดีได้ การเรียนหนังสือก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ หนังสือที่อ่านไม่เข้าใจ ถ้าอ่านทุกๆ วัน ก็ย่อมสามารถทำความเข้าใจได้”

แล้ว หลี่ ไป๋ ก็กลับหลังหัน มุ่งเดินกลับไปยังห้องเรียนที่เขาเพิ่งจากมา พลิกหนังสือที่เขาอ่านไม่เข้าใจเหล่านั้นขึ้น แล้วเริ่มต้นอ่าน.

เฉียน เชี่ย เล่ย หยู

(หนังสือโบราณไม่ทราบสมัยที่บันทึก)

เรืองรอง  รุ่งรัศมี แปล

1987

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มณีปัญญา ปรัชญานิพนธ์จีนโบราณ กรกฎาคม พ.ศ.2530