บ่ายวันนั้นเรานั่งอยู่ที่ริมท่าน้ำหลายคน
เรือของนักท่องเที่ยวต่างชาติแล่นผ่านมาเป็นระยะ คลื่นจากเครื่องเรือซัดเข้าท่าน้ำเป็นระลอก
ด้วยความที่เราเป็นคนที่ทำงานข้องเกี่ยวกับแวดวงศิลปะ
พลันก็มีคนลุกขึ้นมา เอาสีทายางรถยนต์ที่ตอกยึดท่าน้ำไว้กันเรือกระแทก
ทาวงหนึ่งแล้ว ก็หันไปทาอีกวงหนึ่ง
แล้วก็เปลี่ยนใช้สีอื่น ท่าน้ำบ้านมีสีสันน่าสนใจขึ้นมาโดยพลัน
ทาวงล้อยางเสร็จแล้วนั่งคุยกันต่อ แล้วต่อมาก็คิดถึงราวบันไดท่าน้ำ
ขณะที่เพื่อนกำลังทาสีราวบันไดท่าน้ำ
ข้าพเจ้าเกิดจินตนาการถึงลำคลองทั้งสายที่มีสีสันสดใสตลอดทั้งลำคลอง
เงาเมฆ เงาฟ้าในน้ำ และยางวงสีม่วง สีส้ม
สีเหลือง สีแดง กับราวบันไดท่าน้ำอีกสารพัดสี
คงสร้างให้คลองสายนี้กลายเป็นงานศิลปะที่น่าตื่นตาตื่นใจ
เป็นลำคลองที่ร้องเพลงแห่งสี
แม้แต่ปลาตายที่ลอยมาตามน้ำ
ยังกลายเป็นองค์ประกอบที่เพิ่มความหมายของภาพ
เมื่อมันอยู่ใกล้เส้นเงาแตกพร่าเส้นหนึ่งในน้ำ
เรืองรอง รุ่งรัศมี
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร
ฉบับที่ 6 ปีที่ 33 มกราคม – กุมภาพันธ์ 2553
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น