หญ้าแพรกย่อมแหลกลาญ

อิงเป็นลูกสาวของคนเฝ้าประตูเมืองหลู่กว๋อ ดึกคืนหนึ่งของฤดูร้อน ขณะที่บรรดาหญิงสาวจุดคบปั่นด้ายกันอยู่ที่ลานกว้าง ทันใดนั้น อิงก็ร้องไห้อย่างโศกเศร้า

เพื่อนๆ พากันแปลกใจจึงถามเธอว่า “ทำไมเธอถึงร้องไห้เช่นนี้ ?”

อิงตอบว่า “ข้าฟังมาว่าราชโอรสแห่งเว่ยกว๋อเป็นผู้ที่มีความประพฤติแย่มาก ดังนั้นข้าจึงร้องไห้”

เพื่อนๆ พากันหัวเราะแล้วตักเตือนเธอว่า

“เว่อกว๋อกับหลู่กว๋อจะไม่ประพฤติตนในทำนองคลองธรรม แต่นั่นก็เป็นเรื่องของราชวงศ์ และเจ้าเมืองเขา ท่านเป็นแต่เพียงธิดาของคนยากจน จะมากลุ้มกังวัลกับเรื่องเช่นนี้ไปไย ?”

อิงตอบว่า

“ความคิดของข้าไม่เหมือนกันพวกท่าน หลายปีก่อน ซือหม่าหวนถุยสร้างความไม่พอใจแก่กษัตริย์ซ่งหวาง แล้วหลบหนีมายังหลู่กว๋อของเรา เขาพักค้างคืนที่บริเวณนี้ ม้าของเขาวิ่งเข้าไปในสวนผักของข้า ทั้งกลิ้งเกลือก ทั้งย่ำเหยียบ ทั้งยังกินผักที่ข้าปลูกไว้จนชอุ่มงามเสียยับเยิน ปีนั้นรายรับของคนขายผักอย่าเราก็ลดไปอักโข”

“เมื่อปีที่แล้ว เยว่หวางโกวเจี้ยน กษัตริย์แห่งเยว่ ยกทัพโจมตีอู๋กว๋อ กองทัพเกริกไกรน่าเกรงขาม เจ้าผู้ครองนครต่างเกรงกลัว พากันประจบประแจงเอาใจ หลู่กว๋อส่งสาวงามเป็นเครื่องบรรณาการ ช่างเคราะห์ร้ายที่พี่สาวของข้าถูกคัดเลือกไป ต่อมา พี่ชายคนโตของข้าเดินทางไปเยี่ยมพี่สาวข้าที่เยว่กว๋อ ก็ถูกโจรร้ายฆ่าเสียกลางทาง แม้แต่ศพก็ยังหาไม่พบเลย”

อิงเช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อไปว่า

“ที่กองทัพเยว่โจมตีนั้นคืออู๋กว๋อ แต่ผู้ที่ประสบเคราะห์กรรมคือพี่สาวของข้า ผู้ที่ตายไปอย่างน่าอนาถคือพี่ชายของข้า เมื่อมองดูจากเหตุนี้ แม้ว่าจะมิได้เป็นคนในประเทศเดียวกัน อีกทั้งบรรดาเจ้าผู้ครองนครและปวงอาณาประชาราษฎร์ แม้จะมีฐานะสูงต่ำต่างกัน แต่ว่าเภทภัยและความสุข ต่างก็มีส่วนสัมพันธ์กัน บัดนี้ ราชโอรสแห่งเว่ยกว๋อมีความประพฤติอันเลวทราม ทั้งยังชอบทำสงคราม ข้านั้นยังมีพี่ชายอีกคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเภทภัยจะตกมาถึงตัวเขาเมื่อใด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ข้ากังวลใจได้อย่างไร ?”

หานซือไว่จ้วน

เรืองรอง รุ่งรัศมี แปลและเรียบเรียง

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกใน รอยยิ้มในปัญญา มกราคม 2536