เดินกลางฝน

ถ้าไม่ตัดสินใจกางร่มเดินฝ่าฝน 
เราจะไม่รู้เลยว่าเราเดินใต้สายฝนไปได้ไกล

            ตอนเด็กๆ ข้าพเจ้าชอบเดินตากฝน

            จำได้ว่ามักเดินตากฝนครั้งละนานๆ และกลับบ้านด้วยเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มโชกเสมอ

แม้ว่าร่างกายจะไม่แข็งแรง แต่จำได้ว่า แม่มิได้ดุด่ารุนแรงเมื่อทำเช่นนั้นเลย

แม่ไม่ใช่คนถนอมลูก อาจเป็นเพราะร่างกายไม่แข็งแรง แม่จึงยิ่งปล่อยให้ได้เดินตากฝน

เติบโตจนเป็นผู้ใหญ่รู้คิดแล้ว ข้าพเจ้าจึงได้คิดว่า นั่นคือความห่วงใยของแม่

แม่คงห่วงใยว่าข้าพเจ้าจะเปราะบางเกินไป กระทั่งอาจไม่สามารถเอาชีวิตรอดในวันข้างหน้า

แม่เก็บอาการห่วงใยเอาไว้ ปล่อยให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้โลกที่อยู่ไกลตัวแม่ เพื่อวันข้างหน้าของข้าพเจ้า หลายครั้งที่แม่ทำ ในสิ่งที่ผู้อื่นมองด้วยสายตาตำหนิว่า ปล่อยให้ลูกที่ร่างกายไม่แข็งแรงไปทำเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไกลหูไกลตาได้อย่างไร

แม่รู้ และข้าพเจ้าก็รู้ ว่าแม่รักลูก

ความรักแบบให้รู้จักเติบโต อดทน และแข็งแกร่ง ยิ่งทำให้ข้าพเจ้าภาคภูมิในตัวของแม่

 

เรืองรอง  รุ่งรัศมี

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร ฉบับที่ 5 ปีที่ 33 พฤศจิกายน – ธันวาคม 2552