คนในยุทธจักร

“คนในยุทธจักรมิอาจเป็นตัวของตัวเองได้... จากบ้านมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย พเนจรร่อนเร่อยู่ในยุทธจักร... เพียงขอให้เมื่อถามใจตัวเองแล้วไม่รู้สึกละอาย ก็จะไม่โทษเทวดาฟ้าดินหรือผู้ใด”

๑

การได้พบกับสตรีผู้เคยนำพาความสุขมาให้กับผู้อื่น และตนเอง ก็สามารถหาวิธีทำให้ตนเองมีความสุขได้นั้น ก็เหมือนได้พบมิตรสหายบางคนของข้าพเจ้า มักกระตุ้นให้ข้าพเจ้ารู้สึกอยากจะดื่มเหล้าคว่ำแก้วสักจอก

ในหมู่มิตรสหายเหล่านั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นเดียวกับข้าพเจ้า จากบ้านมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย พเนจรร่อนเร่อยู่ในยุทธจักร  ขณะที่เข้าใจธรรมเนียมความเป็นไปอย่างรู้ครึ่งไม่รู้ครึ่งอยู่นั้น อาศัยเพียงความห้าวหาญชั่วขณะ และก็ไม่เคยรู้เลยว่าได้กระทำเรื่องที่เหมือนจะถูกต้อง และคล้ายจะผิดพลาดไปเท่าใดแล้ว เพียงขอให้เมื่อถามใจตัวเองแล้ว ไม่ต้องรู้สึกละอาย ก็จะไม่โทษเทวดาฟ้าดินหรือผู้ใด

ในหมู่คนเหล่านี้ บางคนตายไปในวัยฉกรรจ์ บางคนก็เพราะไม่อาจจบสิ้นบุญคุณความแค้น ก้าวเดินไปในตรอกซอยมืด โลหิตสาดกระเซ็นไปในฝีเท้าห้าก้าว แต่ส่วนมากแล้ว กลับตายไปเพราะสุรา

นี่เพราะพวกเขาส่วนใหญ่มีเจตนามุ่งมั่น ปรารถนาที่จะแสดงความเป็นชายชาตรีหรือ ? หรือเป็นเพราะในใจของพวกเขาต่างก็มีเงื่อนที่แก้ไม่ออกอยู่จำนวนหนึ่ง จำต้องยืมจอกสุราของผู้อื่นมาราดรดกองหินในอกของตนเอง

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหล่ามิตรสหายที่ได้ตายไปของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าหวังเพียงให้ท่านได้พักผ่อนอย่างสบาย

๒

“คนในยุทธจักร มิอาจเป็นตัวของตัวเองได้”

ข้าพเจ้าเชื่อว่า แต่ครั้งโบราณมาก็มีคนเป็นจำนวนไม่น้อยที่รู้สึกเช่นนี้ เพียงแต่ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่ได้เปลี่ยนมันจากความคิดเป็นหยาดหมึก ตีพิมพ์ไว้บนหน้ากระดาษก่อนเท่านั้น

คนที่อยู่ในยุทธจักร ยากที่จะเป็นตัวของตัวเองได้จริงๆ ที่จริงแล้วคนที่มิได้อยู่ในยุทธจักร เคยเมื่อไรที่เขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ หากว่ารู้สึกอึดอัดกลัดกลุ้ม ก็เปล่งเสียงร้องเพลงกึกก้อง ร่ำดื่มเสียจนเมามาย เขาทำได้ก็เพียงแต่ทำให้คนใกล้ชิดเป็นทุกข์ ทำให้ผู้ที่แค้นเคืองมีความสุข

ข้าพเจ้าก็เคยเป็นนักเลงสุรา ข้าพเจ้าก็เคยผ่านไปมาอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย เคยเมื่อไรที่จะไม่มีหนามแห่งความรู้สึก จนทิ่มตำอยู่ในใจข้าพเจ้า แม้ว่าบัดนี้ ข้าพเจ้าจะยินดีรับเอาความเปลี่ยวเหงาเอาไว้ หลีกลี้ไปอาศัยอยู่บนภูเขาห่างไกล แต่ยังคงต้องรู้สึกรันทดที่ไม่อาจเป็นตัวของตัวเองอยู่บ่อยๆ ดังเดิม

แต่เมื่อเร็วๆ นี้ ข้าพเจ้าได้เข้าใจแล้ว มนุษย์... ที่จริงแล้วก็เป็นเช่นนี้เอง

ความเรียงของโกวเล้ง

เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกใน เดียวดายใต้เงาจันทร์ โกวเล้ง : รำพัน สำนักพิมพ์ฉับแกระ มกราคม พ.ศ.2532