เสียงโทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้งในค่ำคืนที่ร่างกายเหน็ดเหนื่อยและจิตใจอ่อนล้า
เข้านอนตั้งแต่หัวค่ำพักผ่อนร่างกาย จวบจนย่ำรุ่ง
เมื่อเสียงฝีเท้าของฝนหลงฤดู
โปรยมาเคาะท่วงทำนองอ่อนโยนกับกระเบื้องหลังคา หัวใจที่กลัดกลุ้มกังวลจึงได้สดชื่นขึ้นบ้าง
ลุกขึ้นมานั่งเหม่อออกไปข้างนอกหน้าต่าง
ม่านฝนเปลี่ยนทัศนียภาพเบื้องหน้าแปลกตาออกไป ถนนสีดำเปล่งประกายวาว
เม็ดฝนระยิบระยับ ท้องทุ่งเหมือนจะตื่นจากหลับไหล บัวสายในบึงรุ่งเช้าคงมีเม็ดมุกประดับพราวบนใบ
คิดถึงกวีจีนโบราณบทหนึ่งกับอารมณ์ละเอียดอ่อนของสตรีเพศ
ที่กล่าวถึงความช้ำชอกของดอกไม้หลังต้องลมฝนซัดกระหน่ำ ใครๆ
ต่างก็มักนึกไปถึงท้องฟ้าที่สวยงามหลังฝนตก
แต่จะมีสักกี่คนที่มองเห็นความช้ำที่กลีบดอกไม้อันบอบบาง
มณีหยาดฝนประดับพราวที่บนใบบัว
หากแต่ดอกไม้บางดอกนั้นช้ำชอกเหลือเกิน
เรืองรอง
รุ่งรัศมี
พิมพ์ครั้งแรก จากข้างหน้าต่างบ้านชานเมือง สำนักพิมพ์ทางทอง
พ.ศ.2536
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น