พยัคฆ์ 2 เสือ

ภายหลังกลับมาจากเหมี่ยนฉือ จ้าวหวาง กษัตริย์แห่งจ้าว แต่งตั้งให้ลิ่นเซี่ยงหยู ดำรงตำแหน่งไจ่เซี่ยง เนื่องจากสร้างความดีความชอบครั้งสำคัญของเขา ทำให้ตำแหน่งของเขาสูงกว่าตำแหน่งการงานของเหลียนพวอ

เหลียนพวอพูดด้วยความโกรธว่า

“ข้าเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายในการทำสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน ได้สร้างคุณูปการมากมายไว้ให้แก่จ้าวกว๋อ แต่ลิ่นเซี่ยงหยูเจ้าคนฐานะต่ำต้อยคนนี้ ทำเป็นก็เพียงแต่การขยับลิ้นเอื้อนเอ่ยวาจา หากแต่ฐานะตำแหน่งกลับสูงอยู่เหนือข้า ข้ารู้สึกอับอายยิ่ง ข้าไม่อาจทนต่อตำแหน่งที่ต่ำต้อยกว่าเขาได้”

นอกจากนั้นเขายังพูดกับใครต่อใครว่า

“ถ้าพบกับลิ่นเซี่ยงหยูอีกครั้ง ข้าจะหยามหยันให้เขาได้อายต่อหน้าเลยทีเดียว”

หลังจากลิ่นเซี่ยงหยูได้รับฟังคำพูดเหล่านี้ เขาพยายามเลี่ยงการประจันหน้ากับเหลียนพวอ แม้แต่เวลาที่ต้องเข้าเฝ้าในวังเขาก็ยังลาป่วยอยู่บ่อยๆ เนื่องจากไม่ปรารถนาจะเปรียบเทียบตำแหน่งสูงต่ำกับเหลียนพวอ

ครั้งหนึ่ง ขณะอยู่ระหว่างทาง ลิ่นเซี่ยงหยูเห็นเหลียนพวอมาแต่ไกลๆ เขาจึงสั่งให้คนขับรถขับรถเลี่ยงเสีย บริวารของลิ่นเซี่ยงหยูไม่เข้าใจถึงการกระทำเช่นนี้ พากันมาพูดกับเขาว่า

“ที่พวกเราจากบ้านมาอยู่กับท่าน ก็เพราะเห็นว่าท่านเป็นผู้มีภูมิปัญญา กล้าหาญ และมีคุณธรรมความประพฤติสูงส่ง แต่ว่าบัดนี้ เหลียนพวอคิดหาวิธีที่จะหยามหยันท่าน ท่านกลับเอาแต่เกรงกลัวเขา หลบซ่อนเขา ความกล้าหาญของท่านช่างมีน้อยเสียเหลือเกิน แม้แต่กระทั่งคนธรรมดาอย่างเราก็ยังรู้สึกอับอาย แต่ท่านซึ่งเป็นข้าราชการมีตำแหน่งใหญ่โตกลับไม่รู้สึกอะไรเลยเชียวหรือ พวกเราเหล่านี้ไม่มีความสามารถใด โปรดอนุญาตให้เราลาออกกลับไปอยู่บ้านเสียเถิด”

ลิ่นเซี่ยงหยูรีบรั้งตัวพวกเขาไว้ และถามว่า

“พวกท่านลองใคร่ครวญดูสิว่า เหลียนพวอและกษัตริย์ฉินหวางนั้น ใครร้ายกาจกว่ากัน ?”

เหล่าบริวารพากันตอบว่า

“ย่อมเปรียบกับกษัตริย์ฉินหวางไม่ได้แน่”

ลิ่นเซี่ยงหยูพูดต่อไปว่า

“ฉินหวางร้ายกาจถึงเพียงนั้น ข้ายังกล้าว่ากล่าวตำหนิเขาในราชวัง แม้ว่าข้าจะมิได้ฉลาดปราดเปรื่องกระไรนัก แต่ข้าก็ไม่ถึงกับเกรงกลัวท่านขุนพลเหลียนพวอหรอก ข้าเพียงแต่คิดว่า สาเหตุที่ฉินกว๋อ ซึ่งเป็นประเทศใหญ่ไม่บดขยี้ประเทศเรา ก็เพราะว่าจ้าวกว๋อมีเราสองคนอยู่ ถ้าหากเราทั้งสองต่อสู้กันเองราวพยัคฆ์ 2 ตัว ถ้าเช่นนั้น ก็ย่อมจะมีตัวหนึ่งที่ต้องบาดเจ็บ เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉินกว๋อก็จะฉวยช่องทางนั้นเพื่อทำลายเรา ที่ข้ากระทำไปเช่นนี้ สิ่งที่ข้าคำนึงถึงเป็นอันดับแรกก็คือผลประโยชน์ของประเทศชาติ มิใช่บุญคุณความแค้นเฉพาะตนแต่อย่างใดเลย”

หลังจากเหลียนพวอได้รู้ถึงถ้อยคำเหล่านี้ ก็รับรู้ถึงความผิดที่ตนได้กระทำลงไปอย่างลึกซึ้ง รู้สึกละอายใจเป็นอันมาก แบกไม้หนามไว้บนหลัง นำพาบริวารของเขาไปแสดงการยอมรับในความผิดพลาดที่ตนก่อขึ้นที่บ้านของลิ่นเซี่ยงหยู เขาพูดว่า

“ข้าเป็นคนหยาบกระด้างคนหนึ่ง มิได้รู้เลยว่าท่านช่างมีน้ำใจอันกว้างใหญ่ลึกล้ำเช่นนี้”

นับแต่นั้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างเหลียนพวอกับลิ่นเซี่ยงหยูก็ดีขึ้นเป็นลำดับ จนกลายเป็นมิตรสหายที่สนิทกันอย่างลึกซึ้ง

เรืองรอง  รุ่งรัศมี แปลและเรียบเรียง

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกใน เปิดบันทึกประวัติศาสตร์ อ่านกลยุทธ์ สำนักพิมพ์แสงดาว พ.ศ.2534