ท้องฟ้า

ดวงอาทิตย์คือดวงตาของท้องฟ้า

สายฝนคือน้ำตาของท้องฟ้า

เมฆคือรอยย่นของท้องฟ้า

ฟ้าผ่าคือคอของท้องฟ้า

เวลาที่ท้องฟ้าดีใจ

ก็จะยิ้มอยู่ทั้งวัน

เวลาที่ท้องฟ้าอารมณ์ไม่ดี

บนใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยย่น

แล้วน้ำตาก็จะไหล

น่าสงสารจัง

เขาร้องไห้เสียจนเสียงแหบแห้งเลย

เด็กชาย จาง ยร๋ง เฉวียน

อายุ 12 ขวบ ชั้น ป.6 ก.

ฉันคัดลอกต้นฉบับหน้าสุดท้ายของ “ความลับของทะเล” ชุดแรก ขณะใช้ชีวิตเรียนรู้อยู่ในไทเป เมื่อต้นปี 2526 เป็นความสุข อบอุ่น ในความหนาวและโดดเดี่ยวที่ต่างเมือง ฉันบอกตัวเองว่า ชอบบทกวีชุดนี้และดิ้นรนจนได้พบปะพูดคุยกับคุณครู ตู้ หว๋ง ซึน คุณครูแห่งโรงเรียนปฐมไฮ๋ป่าว ฉันบอกคุณครูว่า อยากแปลผลงานที่น่ารักของเด็กๆ ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขา และคุณครูก็อนุญาตด้วยความยินดี พร้อมทั้งมอบหนังสือภาษาจีนให้เป็นที่ระลึกอีกหลายเล่ม

จากต้นฉบับลายมือในสมุดนักเรียนที่หอบหิ้วข้ามน้ำข้ามทะเล บางชิ้นผ่านถึงเพื่อนไปในจดหมายด้วยความชื่นชอบและการให้กำลังใจ จนถึงมือสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง “ความลับของทะเล” เกือบได้พบกับผู้อ่าน แต่ต้องสะดุดหยุดลงเนื่องจากสำนักพิมพ์นั้นหยุดกิจการไป แล้วต้นฉบับก็เดินทางมาสู่สำนักพิมพ์แห่งใหม่ของเพื่อนผู้หนึ่ง “ความลับของทะเล” (ชุดแรก) ฉบับพิมพ์ครั้งแรกจึงได้พบกับผู้อ่านปี 2527

และ “ความลับของทะเล” ก็เดินทางมาพบกับผู้อ่านอีกในปี 2530 โดยครั้งนี้เป็นการพิมพ์ซ้ำทีเพิ่มภาคใหม่เข้ามาอีกเกินเท่าตัว

เรืองรอง  รุ่งรัศมี

กันยายน 2530

คัดลอกบางส่วนใน บันทึกจากผู้แปล ความลับของทะเล ฉบับพิมพ์ครั้งที่สอง สำนักพิมพ์ เรจีนา มกราคม 2531