มิใช่คมดาบ

ฉบับพิมพ์ครั้งแรก พ.ศ.2532, ออกแบบปก : ทองธัช  เทพารักษ์ 

“มนุษย์นั้นมากด้วยอารมณ์ความรู้สึก... ผู้อื่นมองเห็นว่าเขามีสง่าราศีแลดูช่างรื่นเริง... มองเห็นสตรีแสนงาม... แต่บางที ที่เขาห่วงใยคิดถึงนักหนานั้น กลับเป็นหญิงสาวธรรมดาๆ อีกคนหนึ่ง”

๑

วันหนึ่ง อากาศหนาวเหน็บราวคมมีดกรีด พอบ่าย ก็เริ่มดื่มสุรากับเพื่อน สุราผ่านลงท้องไปได้หลายแก้ว หลายคนมีเรื่องกลุ้มอยู่ในใจ ดังนั้น จึงพูดคุยกันถึงชีวิต หัวข้อสนทนาเช่นนี้มักทำให้คนดื่มสุราเพิ่มอีกหลายแก้ว ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าเกิดอารมณ์กวีขึ้นในพลันนั้น จึงเขียนบทกวี “สง่าราศี” บทหนึ่ง

คุณชายผู้ร่ำรวย

คนรับใช้ตามหลังม้ามาเป็นขบวน

ข้างอานม้ามีสุราชั้นเยี่ยมเหยือกหนึ่ง

ที่อยู่ในเกี้ยวหน้าขบวนคือนงคราญแสนงาม

ข้าพเจ้ากล่าวว่า “นี่ช่างเปี่ยมด้วยสง่าราศี สง่าราศีนี้งดงามเย้ายวน” ทุกคนต่างเห็นพ้องด้วย

แต่น่าเสียดายที่สง่าราศีกลับมิใช่ความรื่นรมย์เสมอไป

ผู้อื่นมองเห็นว่าเขามีสง่าราศีแลดูช่างรื่นเริง แต่บางทีอาจมีปมที่แก้ไม่ออกอยู่นับพันที่ในใจเขา และเขากลัดกลุ้มจนอยากแขวนคอตาย

ผู้อื่นมองเห็นสตรีแสนงามมากด้วยปัญญาความสามารถในการเกี้ยวของเขา แต่บางที ที่เขาห่วงใยคิดถึงนักหนานั้น กลับเป็นหญิงสาวธรรมดาๆ อีกคนหนึ่ง

๒

นี่ก็คือสายสัมพันธ์

มนุษย์นั้นมากด้วยอารมณ์ความรู้สึก ไม่มีระเบียบหลักการที่แน่นอนตายตัว และไม่มีใครสามารถควบคุมได้ โดยเฉพาะตัวเองแล้ว ยิ่งเกินความสามารถที่จะควบคุม

ท่านพยายามให้ตนเองไม่คิดเช่นนี้ แต่ “มัน” กลับมักจะคิดอย่างนั้น ท่านต้องการให้ตนเองไม่ไปคิดถึงคนๆ นั้น แต่ในสมองของท่านก็มักปรากฏเงาของคนเช่นนั้นอยู่ทุกเวลานาที

ความรู้สึกเช่นนี้ แม้จะมิใช่คมดาบ แต่กลับทำให้ใจคนเหมือนมีดาบเฉือน

ความเรียงของโกวเล้ง

เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกใน เดียวดายใต้เงาจันทร์ โกวเล้ง : รำพัน สำนักพิมพ์ฉับแกระ มกราคม พ.ศ.๒๕๓๒