เดินเดี่ยว

ถ้าไม่กล้าไปไหนคนเดียว ชีวิตจะไปข้างหน้าได้อย่างไร ?

แม้จะเดินทางไปกับมิตรสหาย แต่บางเวลา เราก็แยกตัวออกไปจากกลุ่ม

มิตรสหายของข้าพเจ้าล้วนน่ารัก แน่นอน... คนที่รู้สึกว่าไม่น่ารัก ข้าพเจ้าย่อมไม่คบหาเป็นมิตรสหาย

มิตรสหาย คือ เพื่อน ไม่ได้เป็นเพียงคนรู้จัก หรือคนคุ้นหน้า

ในความเป็นมิตรสหาย เรามีความห่วงใยกัน เคารพในความเป็นอิสระของกันและกัน และให้ความสำคัญต่ออารมณ์ความรู้สึกด้านลึกของแต่ละคน

เดินทางไปด้วยกัน ความเป็นเราแต่ละคน ทำให้รายละเอียดบนเส้นทางของเรานั้นต่างกัน นั่นคือต้นทุนและการเติบโตที่แตกต่างกัน

เดินคนเดียว เป็นเรื่องจำเป็นที่คนต้องเรียนรู้

ไม่ว่ากับมิตรสหาย ครอบครัว คนรัก หรือใครๆ ย่อมมีเวลาที่เราต้องเดินคนเดียวด้วยกันทั้งนั้น

วุฒิภาวะ คือ การเติบโต ทำให้เราเรียนรู้ที่จะเคารพการเดินเดี่ยวของผู้คน

เรืองรอง  รุ่งรัศมี 

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร ฉบับที่ 5 ปีที่ 33 พฤศจิกายน – ธันวาคม 2552