ตงกวอจื่อถามจวงจื่อว่า
“สิ่งที่เรียกว่า ‘เต๋า’ นั้น อยู่ที่ใดหรือ?”
จวงจื่อตอบว่า “ไม่มีที่ใดที่เต๋ามิได้มีอยู่”
ตงกวอจื่อถามว่า “ก็แล้วมันอยู่ที่ใดแน่”
จวงจื่อตอบว่า “อยู่บนตัวของสัตว์เล็กๆ
อย่างโหลวกูและมด”
ตงกวอจื่อถามว่า
“ทำไมจึงได้อยู่ในสิ่งที่ต่ำต้อยเช่นนี้เล่า”
จวงจื่อตอบว่า “อยู่ในเมล็ดเล็กๆ ของถีและไป้”
ตงกวอจื่อถามว่า
“ทำไมจึงอยู่ในสิ่งที่ยิ่งต่ำต้อยลงไปอีก”
จวงจื่อตอบว่า “อยู่ในแผ่นกระเบื้องและก้อนอิฐ”
ตงกวอจื่อถามว่า
“ทำไมจึงอยู่ในสิ่งที่ยิ่งต่ำต้อยลงไปอีก”
จวงจื่อตอบว่า “อยู่ในคูถมูล และปัสสาวะ”
ตงกวอจื่อมิได้ถามอีกต่อไป
จวงจื่อพูดว่า
“คำถามของท่านมิได้เกี่ยวกันถึงเนื้อแท้ของเต๋าเลย
กาลครั้งก่อนนั้น เจิ้งฮว่อถามเจียนซื่อว่า มีวิธีการอย่างไรที่จะรู้ว่า
สุกรตัวไหนอ้วนหรือซูบผอม เจียนซื่อบอกให้ดูที่ขา
เพราะว่าขาเป็นส่วนที่อ้วนยากที่สุดของสุกร หากแม้แต่ขาของสุกรก็ยังอวบอ้วน
นั่นย่อมแสดงว่า สุกรตัวนั้นย่อมจะอ้วนท้วนอย่างแน่นอน
ท่านจึงไม่จำเป็นจะต้องถือมั่นในอคติ (ถือว่าคูถมูลมิได้มีเต๋า) อันที่จริงแล้ว
ภายใต้ฟ้านี้ เต๋ามิได้หนีหายไปจากสรรพสิ่ง เต๋าเป็นเช่นนี้
วาทะอันยิ่งใหญ่ก็เป็นเช่นนี้เอง”
จวงจื่อ
ประมาณ 300 ปี ก่อน ค.ศ.
แปลและเรียบเรียง
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกใน รอยยิ้มในปัญญา มกราคม 2536
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น