ใบไม้ใบหนึ่งใน 100 ใบ

สีชอล์ก บนกระดาษ

一百片叶子中的一片

冬天 会有一百片叶子从窗前飘落
我会为第一片落叶伤感 ，
也会捧起第一百片枯黄 端详
但我不会记住另外九十八片落叶的摸样

如果你也要我选择做一片落叶
恰恰相反
我不做第一片叶子
也不做最后一片
我愿做另外九十八片中的一片
被你忽略
然后 遍寻不着

缪克构

ใบไม้ใบหนึ่งใน 100 ใบ

ในฤดูหนาว จะมีใบไม้ร่วงลงที่ข้างหน้าต่าง 100 ใบ
ฉันจะรู้สึกเศร้าไปกับใบไม้ใบแรกที่ร่วงลงมา
และจะกอบใบไม้แห้งเหลืองใบที่ 100 เพ่งพิจารณา
แต่ฉันจะจดจำรูปลักษณ์ของใบที่ร่วงอีก 98 ใบไม่ได้

ถ้าหากเธอให้ฉันเลือกเป็นใบไม้ที่ร่วงใบหนึ่งด้วย
กลับตรงกันข้าม
ฉันจะไม่เป็นใบไม้ใบแรก
และจะไม่เป็นใบไม้ใบสุดท้าย
ฉันยินดีจะเป็นใบไม้ใบหนึ่งใน 98 ใบนั้น
ถูกเธอละเลย
จากนั้น ค้นหาไม่พบ

จากบทกวี “อีไป่เพี่ยนเย่จื่อจงเตออี๋เพี่ยน” 
โดย เมี่ยว เค่อ โก้ว

ตอนเด็กๆ ครั้งยังอยู่ในวัยเรียน วันประกาศผลสอบเป็นวันที่ตื่นเต้น มีความหมาย

หลังโรงเรียนเลิก กลับไปถึงบ้านมักอดไม่ได้ที่จะต้องเล่าเรื่องผลสอบให้ พ่อ แม่ ผู้ปกครองฟัง
พวกผู้ใหญ่มักจะถามว่าสอบได้ที่เท่าไหร่ ถ้าสอบได้อันดับต้นๆ ก็จะได้รับคำชมเชย และอาจได้รางวัลเป็นขนมหรือเงิน. แต่ถ้าสอบได้อันดับท้าย บางคนอาจถูกตำหนิ บางคนอาจถูกล้อเลียนช่วงระยะเวลาหนึ่งอย่างไม่จริงจังนัก. ผู้ปกครองบางคนอาจรู้สึกเฉยๆ ดูเป็นเรื่องธรรมดา

แม้จะสอบได้ในอันดับต้นๆ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยสอบได้ที่ 1 มาถึงวันนี้ นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าสมัยเรียนมัธยมเคยสอบได้ที่เท่าไรแน่. จำได้เพียงว่าช่วงเป็นเด็กเล็กยังตั้งใจเรียน มักสอบได้ตำแหน่งเลขตัวเดียว พอขึ้นมัธยมเริ่มใจแตกและรู้จักเกเร ผลการเรียนก็ถดถอยลงไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดสอบได้ตำแหน่งสุดท้าย

แปลกที่คนเรามักจะจดจำสิ่งที่อยู่ในลำดับต้นหรือลำดับท้ายได้แม่นยำ

ขณะที่เมื่ออยู่ในลำดับกลางๆ นอกเหนือสองลำดับนั้น กลับจำได้เพียงเลือนราง

คงเป็นเพราะตำแหน่งแรกและตำแหน่งสุดท้ายเป็นจุดโดดเด่น ง่ายต่อการจดจำ จึงมีความสำคัญต่อจิตใจมากกว่า

นี่กระมังที่ทำให้คนพากันช่วงชิงเป็นบุคคลหมายเลข 1 ด้วยหวังให้ถูกจดจำ หวังให้ตนเป็นคนสำคัญในสายตาผู้คนทั่วไป

แต่โลกยังมีคนอีกประเภทหนึ่ง

คนที่ยินดีเป็นหมายเลข 2 เป็นคนในลำดับกลางๆ หรือเป็นคนในลำดับท้ายๆ

คนเช่นนี้ไม่ทำตัวเป็นคนสำคัญ พวกเขาพอใจในความไม่โดดเด่นของตน พวกเขายินดีทำสิ่งใดๆอย่างเงียบๆโดยไม่แสวงหาเกียรติยศ ชื่อเสียง บารมี

คนแบบนี้จำนวนไม่น้อยมีความสามารถพอที่จะไปอยู่ในตำแหน่งหมายเลข 1 พวกเขาหลายคนทำงานของหมายเลข 1 ทว่าทำตัวเรียบๆ ธรรมดา ไม่โดดเด่น พวกเขามีความรู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้เบาสบายกว่า สามารถเป็นตัวของตัวเองมากกว่า

บางทีโลกก็ไม่เข้าใจคนนิสัยแบบนี้ หลายครั้งที่คนไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีกับคนอื่นถูกมองด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม หากเกิดอาการหวั่นไหว นอกจากจะเกิดคำถามกับตัวเองแล้ว บางครั้งยังอาจทำให้เป็นทุกข์. บางคนถึงกับปรับเปลี่ยนตัวเองก็มี

เป็นคนธรรมดาที่โลกมิได้จดจำนั้นแย่นักหรือ

แล้วเป็นคนที่โลกจดจำนั้นน่าพิสมัยตรงไหน

คำถามเช่นนี้ เรามักมิได้ยกขึ้นมาถามตนเองแต่เนิ่นๆ ครั้นพอคำถามเช่นนี้ค้างคาอยู่ในใจตนอย่างหนักแน่นจริงจัง. ก็มักเป็นเวลาที่ชีวิตได้ก่อรูปและแนวทางอย่างใดอย่างหนึ่งอย่างค่อนข้างชัดเจนแล้ว

คำถามและคำตอบในเวลาเช่นนี้ มักคือพันธนาการอีกอย่างหนึ่งของชีวิต

เรืองรอง รุ่งรัศมี

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “สายลมในกิ่งหลิว” เนชั่นสุดสัปดาห์ฉบับที่ 614 วันที่ 8-14 มีนาคม 2547