ทะเลโอบกอดเธอไว้

ปลาตัวเล็กตัวหนึ่งถามปลาใหญ่ว่า

“ฉันได้ยินเขาพูดกันถึงทะเลอยู่บ่อยๆ แต่ว่าทะเลน่ะ มันคืออะไร?”

ปลาใหญ่ตอบว่า

“รอบๆ ตัวเธอก็คือทะเล”

ปลาเล็กร้องด้วยความตกใจ

“แต่ว่าทำไมฉันมองไม่เห็นล่ะ”

ปลาใหญ่ตอบว่า

“ทะเลอยู่ภายในตัวเธอ และก็อยู่ภายนอกตัวเธอ เธอเกิดจากทะเล และในที่สุดก็จะคืนกลับสู่ทะเล ทะเลโอบกอดเธอไว้ เสมือนว่าคือร่างกายของเธอเอง”

วัยเยาว์มองความฉงนและฝันใฝ่เป็นอาภรณ์ชีวิต ดวงตาของความเยาว์วัยมักมองทอดไปไกล ข้ามปลายขอบฟ้าไปถึงเรียวรุ้ง นุ่งห่มอบอุ่นในอาภรณ์อุดมคติและความวาดฝัน ชีวิตเติบใหญ่ไปกับพลังเร่าร้อน หนุ่มสาวมักมิได้มองสิ่งที่อยู่ใกล้เบื้องหน้าอย่างที่มันเป็น ดอกไม้ริมรั้ว แมงปอข้างทาง นกที่บินมา ล้วนแต่คลุมม่านความฝันเมื่อยามพบเห็น การมองจึงเป็นเสมือนไม่เห็น ความมีจึงเป็นเสมือนความลวง

มายาทำให้ฝีเท้าก้าวเดินเลื่อนลอย ความเพียรบากบั่นของวัยเยาว์ จึงชักพาชีวิตไปไกลแสนไกล ดอกไม้ในความคิดฝัน ย่อมต้องเป็นดอกที่สวยงามที่สุด ส่งกลิ่นหอมขจรขจาย เบ่งบานราวกับไม่รู้โรยรา รากหยั่งลงในดินแดนความฝัน ดอกบานอยู่บนก้อนเมฆ เป็นดอกไม้ในฝันที่เบ่งบานเฉพาะในอุดมคติของความเยาว์วัย เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้ผู้เยาว์วัยเติบโต เป็นพลังให้ต้องบากบั่นพากเพียรเดินท่องไปไกลแสนไกล เป็นเส้นทางวีรกรรมของอัศวินหนุ่มผู้สวมใส่เกราะความฝัน

อัศวินหนุ่มเดินทางไป ท่องไปสุดเขตอาณาจักรฝัน จวบกระทั่งวันหนึ่งพบว่าสองขาล้าแรง ฝีเท้าผ่อนช้า มัดกล้ามคลายตัวหย่อนเหลว

พลันนั้น ถ้อยคำสนทนาของปลากเล็กกับปลาใหญ่ก็ดังขึ้นอีก

“ฉันได้ยินเขาพูดกันถึงทะเลอยู่บ่อยๆ แต่ว่าทะเลน่ะ มันคืออะไร?”

อัศวินหนุ่มได้ยินคำถามมาจากที่ใดที่หนึ่ง และแล้วถ้อยคำที่เขาเคยได้ยินก็ดังมาอีก

“ทะเลอยู่ภายในตัวเธอ และก็อยู่ภายนอกตัวเธอ เธอเกิดจากทะเล และในที่สุดก็จะคืนกลับสู่ทะเล ทะเลโอบกอดเธอไว้ เสมือนว่าคือร่างกายของเธอเอง”

และแล้ว ที่ตรงรอบกายซึ่งอัศวินหนุ่มนั่งลงพักเหนื่อยนั้น เขาได้สัมผัสสายลมพัดผ่าน ผิวเนื้อชื้นเหงื่อรับรู้ถึงความเย็นสบาย บางขณะ นาสิกประสาทของเขาก็สัมผัสได้ถึงความหอมของดอกไม้ใบหญ้า และหูก็เริ่มได้ยินดนตรีที่นกและเหล่าแมลงขับขาน

อัศวินหนุ่มมองดูเส้นทางที่เขาได้เดินผ่านมา มันไกลแสนไกล จนเขาไม่เห็นจุดที่เริ่มต้นก้าวเดินในครั้งแรกอีกแล้ว วันเวลาก็ผ่านมาแสนนาน ผ่านวัน ผ่านคืน และผ่านวันผ่านคืน ผ่านชั่วโมง วัน เดือน ปี และหลายๆ ปี แรงเร้าเริ่มแรกเหมือนยังเรียบง่ายชัดเจน แต่ก็ซับซ้อนเพิ่มขึ้นกับวันเวลา

อาภรณ์อุดมคติและความวาดฝัน ยังคลุมห่มจิตวิญญาณอยู่เช่นเดิมไหม อัศวินหนุ่มถามและตอบตัวเองด้วยคำที่เหมือนเล่นลิ้น “เหมือนและไม่เหมือนในความเป็นไป”

หากว่าวัยเยาว์มิได้มอบความฉงนและความฝันใฝ่แก่เขา อัศวินหนุ่มก็ไม่รู้ว่า การเดินทางของชีวิตเขา จะเป็นเช่นเดียวกับที่ผ่านมาหรือไม่ ถึงอย่างไร ภายหลังความเหน็ดเหนื่อยและล้าโรย เขายิ้มกับตัวเองได้ว่า ดีใจที่ก้าวมา

แม้ว่าเส้นทางวีรกรรมของอัศวินหนุ่มจะเป็นเส้นทางราบเรียบธรรมดา จนถึงวันที่เขาผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง แม้ว่าสองขาของเขาจะเริ่มล้าแรง และมัดกล้ามเริ่มคลายตัวหย่อนเหลว แต่อัศวินหนุ่มก็ยิ้มภาคภูมิ เขาเด็ดดอกไม้เล็กๆ มาติดที่รังดุมคอเสื้อของเขา เสมือนประดับเหรียญเกียรติยศให้แก่นักรบชาญศึก

ดอกไม้หอม เสียงนกและเหล่าแมลงขับขานบทเพลงไพเราะ

อัศวินหนุ่มรู้แล้วว่า เขาจะก้าวเดินต่อไปเช่นไร

“ทะเลอยู่ภายในตัวเธอ และก็อยู่ภายนอกตัวเธอ เธอเกิดจากทะเล และในที่สุดก็จะคืนกลับสู่ทะเล ทะเลโอบกอดเธอไว้ เสมือนว่าคือร่างกายของเธอเอง”

บัดนี้ อัศวินหนุ่มมองเห็นดอกไม้พราวพรายรอบกาย

เรืองรอง  รุ่งรัศมี

พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ หมาป่าบนทุ่งกระดาษ สำนักพิมพ์วลี สิงหาคม พ.ศ.2549