ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

ยังคงหันหาตะวันยามเช้า และออกเดินทาง

ให้เงาที่ทอดยาวเหลือไว้ด้านหลัง

            หันกลับไปโบกมือด้วยอาการรื่นเริง!

ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

ยังคงคือหนทางยาวไกลที่มากไปด้วยลมฝน

ยังคงวิ่งตะบึงไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย

            ขอให้เราจูงมือกันกระชับมั่น!

ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

เรายังคงต้องชูจอกร่วมกัน

ไม่ว่าจะเป็นสุรารสหอมหวาน หรือสุรารสขม

ความสัตย์ซื่อสุจริตและการเชื่อถือได้ คือรสชาติแท้ที่เข้มข้น!

ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

ยังคงจะขับขานบทเพลงที่ไม่มีวันขับขานได้จบ

ในยามที่หลอดคอยังไม่ถูกตัดให้ขาดออก

            ที่ควรโห่ร้องยินดีก็โห่ร้องยินดี ที่ควรสาปแช่งก็จงสาปแช่ง

ถ้าหากชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

พวกเขาที่ไม่ยอมช่วยจิตวิญญาณของตนให้รอดพ้น

ก็ปล่อยให้พระเจ้าช่วยเหลือ...

            ใต้แสงตะวันถึงอย่างไรก็เป็นกลางวัน!

เวลาเอย เวลาไม่ไหลย้อนคืน

แต่ชีวิตกลับสามารถเริ่มต้นใหม่ได้

อย่าได้พูดว่าสิ่งที่สูญเสียไปนั้นมีมากแสนมาก

เพื่อนร่วมเดินทางของฉัน มิตรสหายของฉัน

            วันพรุ่งยาวนานเสียยิ่งกว่าวันวาน!

จากบทกวี 'เจี่ย หญู เซิง ฮว๋อ ฉง ซิน ไค โถว'

โดย : ซ่าว เย่น เสียง

วันเวลาไม่อาจย้อนคืน เปลี่ยนปฏิทินใหม่ เรื่องราวในวันคืนที่ผ่านมาเป็นไปได้เพียงบทเรียน และความทรงจำ

ไม่ว่าจะคิดจะรู้สึกอย่างไร ชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป วันเวลาก็ยังคงไหลรุดต่อไป

เราอาจทำผิด เราอาจทำถูก เราอาจพอใจ เราอาจจำใจ เราอาจผ่อนคลาย เราอาจตึงเครียด ถึงอย่างไรที่ผ่านมาแล้วล้วนแต่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ในวันเวลาที่ผ่านไปนั้น

วันเวลายังคงเคลื่อนตัวต่อไป

เราจะคิดอ่านกำหนดการก้าวเดินไปของชีวิตบ้างไหม หรือว่าปล่อยให้วันเวลาไหลผ่านชีวิตเราไปในความจำยอมของเรา

            เราทุกคนต่างต้องสูญเสียเวลาไปกับเรื่องที่ทั้งเต็มใจกระทำและจำใจกระทำ

          แต่เราต่างก็มีสิ่งที่ควรต้องกระทำ น่าจะกระทำ และอยากจะกระทำ

            ที่สำคัญคือ เราได้เริ่มต้นบ้างหรือยัง

            ชีวิตจะเดินทางไปได้ยาวไกลแค่ไหน ยากนักที่จะมีผู้ใดหยั่งรู้ล่วงหน้า

            วันวานนั้นมีรอยเท้าชีวิตเราอยู่

            วันพรุ่งอยู่ตรงหน้าเรา

            และเท้าของเรา ร่างกายของเรา ชีวิตของเรา และวันพรุ่งของเรา จะมากจะน้อยเราควรจะต้องรู้จักรับผิดชอบบ้าง

          วันพรุ่งอยู่ตรงหน้าเรา

เรืองรอง รุ่งรัศมี

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “สายลมในกิ่งหลิว” เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 605