ไม่ว่าฝนจะตก ลมจะพัดแรง
อาทิตย์ละครั้ง
พ่อแม่เข็นฉันออกจากห้องผู้ป่วยมะเร็งที่โรงพยาบาลไถต้า
เข็นเข้าไปเลี้ยงนกกระจอกในสวนสาธารณะที่ระลึกสันติภาพ...
นกกระจอกถึงจะเล็ก
พวกมันไม่กลัวฝนซัด ลมกรรโชก
ลมแรงฝนหนักซัดสาดให้เสื้อผ้าของพวกมันเปียกชุ่มได้
แต่ไม่อาจซัดสาดให้ความปรารถนาจะมีชีวิตอยู่ของพวกมันเปียกชุ่มโชก
และพวกมันก็ไม่กลัวแสงฟ้าแลบ เสียงฟ้าร้อง
ถึงจะเป็นการขู่ขวัญของมะเร็ง
พวกมันก็ไม่เก็บมาให้รกอยู่ในใจ
โจวตากวน
กวีรุ่นเยาว์ชาวไต้หวัน ขณะอายุ 9 ขวบ
เรืองรอง รุ่งรัศมี แปลและเรียบเรียง
2004
พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ฉันยังมีขาอีกข้างหนึ่ง
สำนักพิมพ์ชวนอ่าน มีนาคม พ.ศ.2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น