ขอฝน

ที่แคว้นฉีกว๋อเกิดภัยแล้งเนื่องจากฝนไม่ตกมาเป็นเวลาแรมปี ทั่วทุกหัวระแหงของฉีกว๋อ ต่างก็ตกอยู่ในความทุกข์ยาก

จิ่งกง กษัตริย์แห่งแคว้นฉีกว๋อ คิดจะไปบวงสรวงสักการะเทพแห่งภูเขาเพื่อขอฝน เย่นจื่อซึ่งเป็นอำมาตย์ไจ่เซียงจึงกล่าวว่า

“ไม่ต้องไปหรอก บวงสรวงเทพแห่งขุนเขาก็ไม่มีประโยชน์

เหล่าก้อนหินบนภูเขานั้นเสมือนเส้นเอ็นและกระดูกของภูเขา

ดินนั้นเป็นเสมือนกล้ามเนื้อของภูเขา

และต้นไม้ใบหญ้าก็เป็นเสมือนขนและเส้นผมของมัน

ฝนมิได้ตกมาเป็นเวลายาวนาน

ขนและเส้นผมของเทพแห่งขุนเขาต่างก็เหี่ยวแห้งตายเสียจนสิ้น

ทั้งกล้ามเนื้อก็ถูกแดดตากเสียจนแห้งเกรียม

เทพแห่งขุนเขาเองนั้นมิได้ปรารถนาให้ฝนตกลงมาเร็วๆ หรอกหรือ?

ถ้าหากว่าเขาสามารถบันดาลให้ฝนตกลงมาจากฟ้า ฝนก็คงตกลงมาเสียตั้งนานแล้ว”

จิ่งกงกล่าวว่า

“ไม่ขอเอาจากเทพแห่งขุนเขาก็ช่างเถิด ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปขอกับเหอปว๋อ เทพแห่งแม่น้ำคงได้กระมัง?”

เย่นจื่อกล่าวว่า

“ก็ไม่ได้อีกนั่นแหละ น้ำนั้นคืออาณาจักรของเหอปว๋อ

กุ้ง หอย ปู ปลา ก็คือประชาชนของเขา

ฝนไม่ได้ตกมาเป็นเวลาช้านาน

น้ำในแม่น้ำนั่นก็แห้งหายไปเสียหมดแล้ว 

นั่นก็เท่ากับว่าอาณาจักรของเหอปว๋อได้สูญเสียไปแล้วเช่นกัน

เหล่าอาณาประชาราษฎร์ของเขา

ทั้งกุ้ง หอย ปู ปลา ต่างก็กำลังจะแห้งตายอยู่แล้ว

ถ้าหากว่าเหอปว๋อสามารถบันดาลให้ฝนตกได้

ฝนก็คงจะตกลงมาเสียตั้งนานแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้การไปบวงสรวงสักการะขอเอาจากเขาจะมีประโยชน์อันใดอีกเล่า?”

เมื่อจิ่งกงได้ฟังคำกล่าวเหล่านี้ของเย่นจื่อ จึงมิได้ไปขอฝนเอาจากเทวดาอีก

เย่น จื่อ ชุน ชิว

(ประมาณ 500 ปี ก่อน ค.ศ.)

เรืองรอง รุ่งรัศมี

แปลและเรียบเรียง

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มณีปัญญา ปรัชญานิพนธ์จีนโบราณ กรกฎาคม พ.ศ.2530