The Moments

ฉันนั่งอยู่บน
ก้อนหินอายุ 180 ล้านปี
เหม่อลอยตลอดบ่ายวันหนึ่ง

จิมมี่ เลียว

นักเขียนวรรณกรรมภาพไต้หวัน

1.
วันเวลา
วงปีของต้นไม้
อายุของก้อนหิน
ชีวิตของคน
สายน้ำไหล ใบไม้ร่วง ใบไม้ผลิ ดอกไม้บาน ดอกไม้ร่วง
เงาที่เคยสะท้อนในน้ำ
ชั่วขณะของเอกภพ
นิรันดร์กาลของความทรงจำ

2.

น่าแปลกที่สมุดเซนต์ friendship เมื่อครั้งเยาว์วัยหายไปจนหมดสิ้น. ไม่ใช่เพราะว่าย้ายบ้านหลายครั้ง. ทว่าเป็นเพราะความเยาว์วัยและมองชีวิตออกไปแสนไกลและแสนสั้น ไม่สัมพันธ์ลงตัวกับภาวะเฉพาะหน้าในยามนั้นๆ ความรู้ความเข้าใจเหล่านี้ ถึงจะมีครูบางคนพยายามพูดถึง แต่ก็ไม่อาจตรวจสอบให้คะแนนได้ทันกาล เราต่างต้องออกจากโรงเรียนกันก่อนทั้งนั้น

เพิ่งไม่กี่สัปดาห์นี้เองที่เพื่อนในวัยเรียนนัดพบปะกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว

คุณเคยกลับไปพบเพื่อนนักเรียนเก่าๆ สมัยนุ่งกางเกงขาสั้น , ใส่เสื้อคอซองไหม น่าแปลกที่บางทีเราก็ไม่ทันรู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนี้

กี่ปีมาแล้ว

ห้าปี สิบกว่าปี ยี่สามสิบปี........

หรือไม่เคยกลับไปอีกเลย

ไม่ถึงกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายหรอก. ชีวิตมีเงื่อนไขเฉพาะบุคคล สมเหตุผลบ้าง ไม่สมเหตุผลบ้าง. ก็นั่นละคือชีวิต ไม่ลงตัวอยู่ในกฎเกณฑ์ตายตัวเหมือนสมการทางคณิตศาสตร์อะไรหรอก

มีเพื่อนในวัยเรียนตายไปกี่คนแล้ว ?

น่าแปลกที่พวกเขาหายไปเหมือนอยู่คนละเอกภพกับเรา

3.

เราคนที่เห็นในกระจกเดินทางผ่านอุโมงค์มหัศจรรย์แบบไหน. เราที่ยามเป็นเด็กเป็นคนแบบนั้นทำไมมาชอบฟังเพลงแบบนี้ในวันปัจจุบัน. เราในวัยเด็กเป็นเด็กอย่างนั้น มามีชีวิตแบบที่เป็นอยู่ในวันปัจจุบันได้จริงอย่างนี้

อารมณ์ความรู้สึก ความคิด และสายตา ยามเรามองดูชีวิตกลายเป็นภาวะปัจจุบันได้จริงอย่างนี้
น่าพิศวงและมหัศจรรย์

รอยยิ้มของโมนาลิซา และการร้อง "ยูเรก้า"ของอาคิมิดิส

ชั่วขณะหนึ่งเราอาจเข้าใจก้อนหินอายุ 180 ล้านปี และเอกภพอาจฉงนฉงายต่อเรา

เรายังไม่ได้ปล่อยวาง หรือหลุดพ้น บรรลุ. ปุถุชนในโลกแห่งโลกียะน่าจะมีชั่วขณะบางขณะเป็นเช่นเดียวกับก้อนหินอายุ 180 ล้านปี

4.

การให้อภัย และการรัก ไม่ยาก ไม่ง่ายทั้งในความหมายลึกและตื้น

พูดออกมาบ่อยนักบางทีก็กลายเป็นพูดพล่อยได้

เข้าใจแน่หรือ

ให้อภัยตัวเอง รักตัวเอง พูดออกมาง่าย ทำได้อย่างปล่อยวางไม่ง่ายนัก. ในขณะเดียวกันก็ไม่ยากจนหนักหนาสาหัสเกินคนปกติธรรมดาทำได้

หลายปีมาแล้ว ได้พบฝรั่งคนหนึ่งดื่มเบียร์คนเดียวยามดึก รอคอยเวลาเดินทางไปสนามบินตอนค่อนรุ่งด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่นพอจะรับรู้ได้ว่า เขาเที่ยวกางอ้อมกอดกอดโลกแต่ก็ยังทุกข์

อย่าลืมกอดตัวเองและรักคุณในฐานะมนุษย์คนหนึ่งในโลกที่คุณโอบกอดด้วย

ถ้าภาษาอังกฤษดีพอ คำพูดที่สื่อสารอาจไม่ได้ออกมาอย่างนี้

โมนาลิซายิ้ม

อาคิมิดิสร้องยูเรก้า

เราดื่มเบียร์ และจากกัน

ชั่วขณะนั้นลูกไก่ก็ไปเกิดเป็นดาว

ท้องฟ้าคืนนั้นดาวสวยหรือไม่ เราไม่ทันมอง

เรืองรอง รุ่งรัศมี

2004

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ สายลมในกิ่งหลิว เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 631 วันที่ 28 มิถุนายน 2004