อินทรีโดดเดี่ยว
กู อิง
แดดยามเย็นโรยอ่อน
เขาเดินไปช้าๆ บนทางสายน้อย โรงเตี๊ยมอยู่ข้างหน้า
เขาเดินเข้าไปในบรรยากาศสลัวทึมนั้น
กระบี่ถูกวางลงบนโต๊ะ
เขาดูอ่อนล้าโรยแรง เป็นชายวัยกลางคนที่พกพากระบี่
สุราและอาหาร 2 จาน ถูกนำมาวางตั้งไว้บนโต๊ะ เขารินสุราดื่มกินช้าๆ
โต๊ะที่เขานั่งอยู่ในมุมที่สุดระเบียง บางครั้งมีใบไม้แห้งปลิวมา
โรงเตี๊ยมซอมซ่อนี้เขาพอคุ้นเคย
เป็นโรงเตี๊ยมที่ธรรมดาสามัญอย่างยิ่ง เพราะความธรรมดาสามัญนั่นเองที่เขาชอบ
ยามมาดื่มกินเขาเป็นเพียงลูกค้าธรรมดาคนหนึ่ง ดื่มสุราไม่มาก รับประทานอาหารไม่มาก
มาและจากไปเงียบๆ
จะว่าไม่มีใครจดจำเขาได้ก็มิใช่
เสี่ยวเอ้อร์จดจำเขาได้ เพียงแต่ปฏิบัติต่อเขาเยี่ยงลูกค้าธรรมดาคนหนึ่ง
ลูกค้าเช่นนี้ไม่วุ่นวาย มิได้สุรุ่ยสุร่าย มิได้มากเรื่อง ไม่ก่อความรำคาญ
นี่ก็เป็นลูกค้าที่ดีแบบหนึ่ง ลูกค้าที่ดีถึงจะเป็นลูกค้าที่ธรรมดาสามัญเช่นไร
ก็ยังคงเป็นคนที่น่าจดจำ เป็นลูกค้าที่มิได้น่ารังเกียจ
คนที่เสี่ยวเอ้อร์มิกล้ารังเกียจมาแล้ว
เป็นลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่มาสรวลเสรื่นเริงบ่อยๆ พวกเขาเป็นคนมือเติบ
ดื่มสุราหนักหน่วง พูดคุยเสียงดัง และมักจะยืดเยื้อยาวนาน เป็นลูกค้าที่ดีอีกกลุ่มหนึ่งที่ต้องจดจำ
ทว่าลูกค้าที่ดีที่ต้องจดจำของโรงเตี๊ยม
กลับไม่ใช่คนที่เสี่ยวเอ้อร์จดจำด้วยความชื่นชม
ที่ต้องจดจำเพราะจะได้ไม่ไปตอแยผิดเรื่องผิดเวลา
โต๊ะใหญ่โดดเด่นที่สุดของโรงเตี๊ยมตั้งอยู่กลางร้าน
เสี่ยวเอ้อร์รู้ว่าต้องรีบไปคอยรับคำสั่งอย่างอ่อนน้อมโดยเร็ว รู้ว่าสุรา 2 ไห กับแกล้มหลายอย่างจะถูกยกมาในทุกครั้ง
เสี่ยวเอ้อร์เคยรีบยกไหสุราออกมา
2 ไห ก่อนที่ลูกค้าที่ต้องจดจำจะร้องสั่ง เพราะรู้ว่าทุกคนก็จะเป็นเช่นนี้
ทว่า ทันที่ที่พื้นไหสุราสัมผัสกับโต๊ะ พลันก็แตกกระจาย
“ผู้ใดสั่งให้ยกมา!” เสียงตวาดนั้นดังยิ่ง สุรานองไหลไปที่โต๊ะและบนพื้น
เสี่ยวเอ้อร์หน้าซีดตัวสั่น
“เอ้อ....”
เสี่ยวเอ้อร์เสียงสั่น “... ข้า... ข้าทำไปเอง”
คุณชายที่ตบไหสุราแตกจ้องมองเสี่ยวเอ้อร์
“ยังไม่ได้สั่ง ไม่ต้องยกมา!”
“ขอรับใต้เท้า”
เสี่ยวเอ้อร์รับคำเสียงเบาอย่างยิ่ง
“สุรา 2 ไห กับแกล้มหลายอย่าง จัดมาโดยเร็ว!”
เสียงนั้นตวาดดังลั่น
เสี่ยวเอ้อร์เซ่อเซอะไปแล้ว
เสียงหัวร่อดังขึ้นกึกก้องทั้งโต๊ะ
เสี่ยวเอ้อร์จดจำลูกค้าที่ต้องจดจำด้วยความอกสั่นขวัญแขวนนับตั้งแต่นั้น
คุณชายเหล่านั้นคงเป็นชาวยุทธ
พวกเขาพูดคุยเสียงดังถึงเรื่องดีๆ ที่พวกเขาเพิ่งไปทำมา พวกเขามักมาดื่มกินสำราญ
ภายหลังไปกระทำการต่อกรกังฉินขายชาติอย่างใดอย่างหนึ่ง
กังฉินครองแผ่นดิน
และชาวยุทธก็ครองแผ่นดินเช่นกัน
ใต้หล้าถูกครอบครองปล้นชิงผลประโยชน์จากทางการ
ขุนนางกังฉิน
ชาวยุทธ พวกโจร และเหล่าผู้พิทักษ์คุณธรรม
เสี่ยวเอ้อร์เป็นแต่เพียงเสี่ยวเอ้อร์
เสี่ยวเอ้อร์จดจำแม่นยำว่า ต้องไม่ยกสุรา 2 ไหออกมาก่อนที่ผู้อื่นจะสั่งให้ยกออกมา เสี่ยวเอ้อร์จดจำแม่นยำว่า
พวกเขาเป็นลูกค้าที่ดี เสี่ยวเอ้อร์จดจำแม่นยำว่าตนเองไม่สามารถรังเกียจพวกเขา
ดังนั้น เขาจึงมิกล้ารังเกียจพวกเขา เสี่ยวเอ้อร์จดจำแม่นยำว่าพวกเขาตักเตือนเสียงดังให้จดจำว่า
ตนคือเสี่ยวเอ้อร์
เสี่ยวเอ้อร์มิได้ตอแยกับคุณชายเหล่านั้น
สุรา 2 ไหแรกถูกดื่มจนหมด เสี่ยวเอ้อร์ยืนคอยฟังคำสั่งแล้วจึงยกไหสุรามาใหม่
เสียงพูดคุย
เสียงหัวร่อที่โต๊ะคุณชายเหล่านั้นดังต่อไป พวกเขาดื่มกินอย่างหนักหน่วง
พูดคุยเสียงดัง เสี่ยวเอ้อร์ยกสุราอาหารจากครัวออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
ชายวัยกลางคนที่พกพากระบี่ลุกขึ้นแล้ว
เขาวางเงินเอาไว้บนโต๊ะเหมือนเช่นทุกครั้ง
เขาเดินเลี่ยงโต๊ะใหญ่โดดเด่นลงบันไดไปอย่างเงียบๆ
เสี่ยวเอ้อร์มองตามเงาหลังของเขาเงียบๆ
เช่นกัน
คืนนั้นดวงจันทร์กระจ่าง
เงาของชายวัยกลางคนที่พกพากระบี่ทอดยาวกับพื้น เขาเดินลับหายไปในทางสายน้อย
เขาเดินไปในความโดดเดี่ยวใต้แสงจันทร์อันกระจ่างนั้น
นานมาแล้วที่เขามิได้ไปมาหาสู่กับใคร
นานมาแล้วที่เขามิได้กระทำตัวเยี่ยงชาวยุทธอีก
หากว่ามิได้พกพากระบี่ เขาจะเป็นคนธรรมดาสามัญที่ไม่ชวนเร้าความสนใจผู้คน
กระบี่ทำให้เขาแลดูโดดเดี่ยว
เป็นเพราะกระบี่ทำให้เขาแลดูไม่กลมกลืนกับทุกแห่งหนที่เขาไป
คุณชายเหล่านั้นคือชาวยุทธ
ตัวของเขาเล่า?
ยุทธจักรเป็นเช่นใดแล้ว?
ใต้หล้าเป็นเช่นใดแล้ว?
ความเมตตาและการพิทักษ์ธรรมอย่างพวกคุณชายที่ตะคอกเสี่ยวเอ้อร์และบริภาษด่าว่ารุนแรง
แล้วโยนเงินรางวัลเอาไว้บนโต๊ะเมื่อดื่มกินเสร็จที่โรงเตี๊ยมนั้นเป็นเรื่องเช่นใด?
ตัวของเขาเป็นเช่นใดแล้ว?
เสี่ยวเอ้อร์คนนั้นเป็นเช่นใดแล้ว?
สายลมเย็นของยามกลางคืนพัดมา
ใบไม้แห้งจากต้นไม้ข้างทางหลุดร่วงปลิวมาตามลม
ชายวัยกลางคนที่พกพากระบี่มองดูใบไม้
แล้วมองกระบี่ในมือ
ดวงจันทร์บนฟ้ากระจ่างอย่างยิ่ง
นั่นยิ่งทำให้ตัวเขาแลดูโดดเดี่ยวยิ่งขึ้นไปอีก
เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล
2007
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “สายลมในกิ่งหลิว” เนชั่นสุดสัปดาห์ ปีที่ 16 ฉบับที่ 800 วันที่ 26 ก.ย.- 4 ต.ค. 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น