ไล่ล่าจอมยุทธ์
อี ปิง
ในอากาศ
รังสีฆ่าฟันยิ่งมายิ่งเข้มข้นแล้ว
เมฆสีอันวิจิตรตระการตาทางเบื้องฟ้าตะวันตก
สะท้อนแสงพราวพรายจน ไฉจินป้า มิอาจลืมตาขึ้นได้
ดวงตาทั้งสองของเขาหลับลงแล้วลืมขึ้นอีก ห่างออกไปกว่า 10 วา มีคนเพิ่มมา 1 คน
แล้วในบัดนี้
เส้นผมขาวโพลน
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยย่น อาภรณ์ชุดเขียวที่ซักจนซีด
พู่กระบี่สีเหลืองแกว่งไกวอยู่ในสายลมภูเขา
เขาก็คือ 'หนึ่งในกระบี่เย้ยฟ้า กระบี่สะท้านวิญญาณ'
ผู้นั้น ไป๋เซี่ยวเทียน มือสังหารอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน
เป็นเขานั่นเองที่เล็ดลอดผ่านกองกำลังทหารที่ดักซุ่มอยู่ถึง
3,000 คน
จู่โจมเข้าใส่หน่วยคุ้มกันที่มีพลังฝีมือล้ำเลิศ 29 คน
จนแตกพ่ายภายในเวลาที่นัดหมายกันไว้ จนสามารถสังหารขุนพลอู่ที่ซ่อนตัวอยู่ในหีบเหล็ก
ที่ซ่อนเอาไว้ในบ่อลึกอีกชั้นหนึ่ง
ผู้อาวุโสหลิน แห่งพรรคกระยาจกเมามาย
แล้วสังหารผู้คนในครอบครัวข่งไหลเฟิงแห่ง 'หมู่ตึกนกยูง' 63 คน เป็นเขานี่เองที่เดินทาง 5,000 กว่าลี้ ตีฝ่าการสกัดกั้นประมุขกู้แห่งพรรคกระยาจก
และบรรดาผู้อาวุโสของพรรค
จนสามารถนำเอาศีรษะของผู้อาวุโสหลินจากซินเจียงมายังหน้าหลุมศพของข่งไหลเฟิง
สามสิบปีมานี้ ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางเรื่องที่
ไป๋เซี่ยวเทียน ต้องการจะกระทำ
"ท่านก็คือไฉจินป้า?"
"ท่านก็คือไป๋เซี่ยวเทียน?"
"ชักดาบของท่านออกมา"
ไป๋เซี่ยวเทียนกวาดตามองไฉจินป้าอย่างไม่กระตือรือร้นครั้งหนึ่ง ในสายตานั้น
มีความรู้สึกเหยียดหยาม เยาะเย้ย กระทั่งโกรธแค้น
ไฉจินป้าชักดาบของเขาออกมาช้าๆ
ดาบหนัก 82 ชั่ง ยังคงคมกริบดังเดิม ถืออยู่ในมือยังคงถนัดถนี่ดังเคย
แต่ใจเล่า? ใจยังคงผ่อนคลาย เป็นปกติดังก่อนหรือไม่?
คมดาบวาววับ
ลมพลันพัดกรรโชก
ไป๋เซี่ยวเทียนเงยหน้าขึ้นฟ้าหัวร่อฮาฮาคำหนึ่ง
เสียงหัวร่อดังสะท้านก้องในหุบเขา
โลกพลันเงียบสงบลง
เงียบเสียจนสามารถจะได้ยินเสียงการตกของดวงตะวัน
ไฉจินป้ายังยืนอยู่
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาแทบจะไม่เชื่อว่านี่จะเป็นความจริง
...ที่สำคัญอย่างหนึ่งคือ เขาราวกับว่ายังหายใจได้อยู่
เบื้องหน้าของเขาคือปลายแหลมของกระบี่เล่มหนึ่ง
บนปลายแหลมของกระบี่ประคองกลีบดอกไม้กลีบหนึ่ง
นี่คือกลีบของดอกชาภูเขา
หากไม่ใช่เพราะกระบี่ของไป๋เซี่ยวเทียนเรียวเกินไป
ย่อมไม่มีทางมองเห็นได้อย่างแน่นอน
เป็นเสียงหัวร่อยาวนานอีกเสียงหนึ่ง
เงาร่างสีขาวร่างหนึ่งพลิ้วลงตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง
มานพหนุ่มท่วงท่าสง่างามคนหนึ่ง
ประสานมือค้อมคารวะต่อไป๋เซี่ยวเทียนครั้งหนึ่ง
"ท่านผู้อาวุโสไป๋ ข้า ฮวาเมิ่งเตี๋ย น้อมคารวะ"
ไป๋เซี่ยวเทียนพูดอย่างราบเรียบว่า
"คุณชายกรุ้มกริ่มฮวาเมิ่งเตี๋ย?"
"เป็นผู้น้อยเอง"
ไป๋เซี่ยวเทียนทอดถอนใจยาว
สะบัดมือคราหนึ่ง กระบี่ในมือวาดแสงสว่างวาบสายหนึ่ง หายไปในหุบเขา
ไป๋เซี่ยวเทียนพูด
"คุณชายฮวา ข้ามีเรื่องไหว้วานเรื่องหนึ่ง"
ฮว่าเมิ่งเตี้ยพูดว่า
"ผู้อาวุโสโปรดบอกออกมา"
ไป๋เซี่ยวเทียนหยิบเศษเงินชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ
พูดว่า
"ขอให้คุณชายฮวานำเงิน 5
เหรียญเงินนี้ไปคืนให้แก่หญิงชราผู้หนึ่ง ข้ามิได้แก้แค้นให้กับนาง
และนี่เป็นครั้งเดียวในชีวิตที่ข้าไม่อาจทำตามที่รับปากให้เป็นจริงเช่นกัน"
ฮวาเมิ่งเตี๋ยหัวร่อพูดว่า
"จ่าย 5 เหรียญเงินก็สามารถจ้างมือสังหารหมายเลข 1 ของแผ่นดินได้
คิดว่าคนๆ นี้คงไม่ใช่คนธรรมดากระมัง?"
ไฉจินป้าใบหน้าแดงก่ำขึ้นในทันใด
ร้องออกมาอย่างร้อนรนว่า
"หรือว่าข้ามีค่าเพียง 5 เหรียญเงิน? ข้าให้เจ้า 5 หมื่นตำลึง... ไม่, ไม่...ห้าสิบหมื่นตำลึง
ขอให้เจ้าไปสังหารมัน!"
ไป๋เซี่ยวเทียนพูดว่า
"ท่านได้สังหารสามีของผู้อื่น แย่งชิงภริยาและบุตรสาว
แล้วยังต้องการจะฆ่าล้างตระกูลอีกหรือ?"
ไฉจินป้าร้องด้วยความโมโหว่า
"อะไรกัน 'สังหารสามี
แย่งชิงภริยาและบุตรสาว'? เจ้าอย่าได้อมโลหิตพ่นใส่ผู้คน!"
ไป๋เซี่ยวเทียนหัวร่อฮาฮาพูดว่า
"ท่านมีชื่อ 'จอมดาบ' เสียเปล่า แม้แต่คนธรรมดาที่ไม่มีวิชายุทธ์ก็ยังกล้าฆ่า
ท่านไม่รู้สึกอับอายต่อผู้คนบ้างหรือ?"
ไฉจินป้าเบิกดวงตากว้างด้วยความโกรธ
กำลังจะมีปฏิกิริยา ฮวาเมิ่งเตี๋ยยิ้มแล้วพูดว่า
"เรื่องราวความเป็นมาผู้น้อยรู้มาบ้างเล็กน้อย
ผู้น้อยเองก็มาเพราะว่าเรื่องนี้ หนึ่งปีก่อน
คุณชายรองไฉหย่งของผู้อาวุโสไฉไปเที่ยวเล่นที่เจียงหนาน
ได้พบกับสตรีรูปโฉมงดงามนางหนึ่งที่นอกเมืองหางโจว ก็จะรับเอามาเป็นภริยาน้อย
สตรีนางนี้นั้นมีสามีและบุตรอายุ 2 ขวบคนหนึ่งแล้ว คาดมิถึงว่าไฉหย่งไม่ยอมละเว้น
จะเอาตัวไปให้ได้ นางไม่ยินยอม ไฉหย่งโมโหโกรธา กลับสังหารสามีที่ไม่มีวิชายุทธ์
และบุตรชายเสีย เหลือเพียงมารดาชราอายุ 60 กว่าปี ยายเฒ่าเที่ยวกล่าวโทษร้องทุกข์ไปทั่ว
แต่ทางการก็ไร้กำลังจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในยุทธจักร
ยายเฒ่าสิ้นไร้หนทางขอความช่วยเหลือ
ฟังมาว่าในยุทธจักรมีมือสังหารสามารถจะชำระความแค้นให้ได้ จึงนำเอาเงิน 5
เหรียญเงินที่อดออมมาตลอดชั่วชีวิตของนาง คิดจะจ้างมือสังหารตามหาตัวฆาตกร
ท่านผู้อาวุโสไป๋บังเอิญเดินทางผ่านไปหางโจว ยายเฒ่าได้แขวนเงิน 5
เหรียญเงินนั้นไว้ที่หัวถนนเพื่อจ้างมือสังหารนานกว่าครึ่งปีแล้ว
ท่านผู้อาวุโสไป๋เป็นผู้กล้าซึ่งเปี่ยมคุณธรรม เก็บเอาเงิน 5
เหรียญเงินมาแล้วติดตามไล่ล่ามาถึงนี่ เพราะว่าตอนที่ไฉหยงกระทำเรื่องชั่ว
ได้ประกาศใช้นาม 'จอมดาบ'
ดังนั้นท่านผู้อาวุโสไป๋จึงมุ่งมาหาท่านผู้อาวุโสไฉโดยตรง
สะใภ้รองที่ท่านผู้อาวุโสไฉตกแต่งมาเมื่อวันก่อน ก็คือสตรีนางนี้"
ไฉจินป้าใบหน้าแดงก่ำไปทั้งใบหน้า
คล้ายจะเชื่อ คล้ายจะไม่เชื่อ ยามนี้ฮวาเมิ่งเตี๋ยร้องเรียกว่า
"ท่านออกมาได้แล้ว"
ที่ในพงหญ้ามีเสียงดังขยับเคลื่อนไหวระลอกหนึ่ง
ไฉหยงก้มหัวเดินออกมา
ไฉจินป้าร้องด้วยความโกรธออกมา
"ที่คุณชายฮวาพูด เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?"
ไฉหย่งตอบเสียงเบาว่า
"เป็นเรื่องจริง"
แสงสว่างวาบและสายลมกล้าวูบหนึ่งเกิดขึ้นอีกครั้ง
ดาบของไฉจินป้าตวัดขึ้นสูง คุณชายรองไฉหย่ง หัวและร่างกายไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว
บนดาบของไฉจินป้าไม่มีหยาดโลหิตแปดเปื้อนแม้แต่หยดเดียว
จอมดาบยังคงคือจอมดาบ
น้ำตาของจอมดาบรินไหลออกมาแล้ว...
จอมดาบไม่หลั่งโลหิต จอมดาบหลั่งน้ำตาออกมา
ดวงจันทร์กระจ่างลอยสูง
ไฉจินป้าพลันหัวร่อออกมา
พูดเสียงแหบแห้งว่า
"ท่านทั้งสองมาที่หมู่ตึกดาบทองมิได้เพื่อดื่มสายลมภูเขากระมัง?"
ฮวาเมิ่งเตี๋ยก็หัวร่อพูดว่า
"ท่านผู้อาวุโสไฉยังได้ตระเตรียมสุราเขียวใบไผ่ที่หมักบ่มเอาไว้ถึง
300 ปีไว้ด้วย"
ทั้งสามหัวร่อเสียงดัง
ในเสียงหัวร่อนั้น เงาร่าง 3 สาย พลันหายไปในแสงจันทร์...
แปล
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ สายลมในกิ่งหลิว เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับทึ่
718
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น