นอกจากเสน่ห์ของวันเวลาแล้ว
ชุมชนเก่ายังมีชีวิตจริงๆ ที่ผสมคละเคล้าระหว่างความเก่าและความจำเป็นจริงและชีวิต
ผู้คนภายนอกที่เพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
มักมีความรู้สึกอยากแช่แข็งวันเวลาในอดีตเอาไว้ชื่นชม
แต่ชีวิตจริงๆ มิได้เป็นเพียงตุ๊กตาสำหรับกอดเล่นหรือประดับตู้
ชีวิตมีการดิ้นรนต่อสู้ มีการดำรงชีพที่ต้องปรับเปลี่ยนตนเอง
ในการปรับเปลี่ยนตัวเอง ยากอย่างยิ่งที่สิ่งเก่าทุกสิ่งจะสามารถคงไว้
สิ่งเก่าที่ดีหลายอย่างเกินความสามารถจะรักษาไว้ได้
และสิ่งเก่าอีกหลายอย่างไม่เอื้อต่อการใช้ชีวิตในอีกยุคหนึ่ง
ในระหว่างการปรับเปลี่ยน ผสมผสาน ย่อมมีทั้งความลงตัวและไม่ลงตัว
สิ่งที่ผู้มาเยือนมองเห็น ทั้งความจริง
และความลวง เป็นความลงตัวหนึ่งในระยะปรับเปลี่ยน
มันจะปรับเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์หนึ่ง ถ้ามีนักท่องเที่ยวมากันบ่อยๆ
และมันจะปรับเปลี่ยนกลายเป็นอีกอย่างหนึ่ง หากว่าชีวิตดำรงอยู่โดยไม่มีนักท่องเที่ยวมาเยือน
เรืองรอง รุ่งรัศมี
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร
ฉบับที่ 4 ปีที่ 33 กันยายน – ตุลาคม 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น