ประชาชนที่ดินแดนหานตานมีประเพณีอยู่อย่างหนึ่ง
นั่นก็คือ เมื่อถึงวันปีใหม่ พวกเขาจะจับนกเขาเป็นจำนวนมากไปถวายให้กับกษัตริย์
เพื่อให้กษัตริย์นำไปปล่อยเป็นการทำบุญ ผู้ที่นำนกเขามาอบให้กษัตริย์ ต่างก็จะได้รับพระราชทานรางวัลเป็นการตอบแทน
มีคนถามกษัตริย์ว่า
“ท่านต้องการนกเขาพวกนี้มาปล่อยเพื่อเหตุใดหรือ?”
“เมื่อถึงวันอันเป็นมงคล
ข้าจะปล่อยนกเป็นการทำบุญ เพื่อเป็นการแสดงความเมตตาธรรมของข้าไงล่ะ!” กษัตริย์ตอบ
ชายคนนั้นจึงกล่าวต่อกษัตริย์ว่า
“ประชาชนพอได้ฟังว่า
ท่านต้องการนกเขาเพื่อไปปล่อยทำบุญ ต่างก็แข่งกันไปจับเอามา
นกที่จับมาได้ทั้งยังเป็นๆ นั้นมีอยู่ไม่น้อย แต่นกที่ถูกทำให้ตายไปก็มีมากมาย
หากท่านคิดจะ ‘ทำบุญปล่อยนก’ สู้ท่านสั่งห้ามประชาชนไม่ให้จับนกเขามาให้ท่านเสียจะดีกว่า
เพราะว่านั่นเท่ากับสามารถช่วยชีวิตนกเขาได้เป็นจำนวนมาก มิฉะนั้นแล้ว ไปจับมันมา
แล้วก็ปล่อยมันไป กลับจะเป็นการทำให้นกเป็นจำนวนมากต้องตายไป ผลบุญของท่านคงจะทดแทนบาปที่ทำให้นกต้องตายไปมากมายไม่ได้กระมัง!”
เลี่ยจื่อ
เรืองรอง รุ่งรัศมี
แปลและเรียบเรียง
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มณีปัญญา ปรัชญานิพนธ์จีนโบราณ
กรกฎาคม พ.ศ.2530
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น