ดอกไม้ป่าดอกหนึ่ง
บานในทุ่งรกร้างแล้วก็โรยไป
ไม่ได้คิดถึงชีวิตน้อยๆ นี้
หันหน้าแย้มยิ้มให้กับดวงตะวัน
ความฉลาดที่พระเจ้ามอบให้กับเขา
เขารู้ตัวเองดี
ความปีติยินดีของเขา
บทกวีของเขา
โยกไหวแผ่วเบาเบื้องหน้าสายลม
ดอกไม้ป่าดอกหนึ่ง
บานในทุ่งรกร้างแล้วก็โรยไป
เขามองเห็นท้องฟ้าสีคราม
มองไม่เห็นความเล็กกระจ้อยร่อยของตัวเอง
ฟังเสียงอันอ่อนโยนของสายลมจนเคยชิน
ฟังเสียงกราดเกรี้ยวของสายลมจนเคยชิน
แม้กระทั่งความฝันของตัวเองก็ยังลืมไปได้ง่าย
จากบทกวี 'อี้ ตว่อ เหย่ ฮวา'
โดย : เฉิน เมิ่ง เจีย
เรืองรอง รุ่งรัศมี แปล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น