เพราะฉันอายุสามสิบ
สามารถมองเห็นผู้คนเบื้องหน้ามากมาย
ตายไป
และถูกลืมเลือน
เพราะฉันอายุสามสิบ
สามารถมองเห็นผู้คนเบื้องหลังมากมาย
กำเนิด และค่อยเติบใหญ่ช้าๆ
กลางเส้นทางสายชีวิต
มองไปเบื้องหน้า
ความตระหนกกลัวมิได้เพิ่มขึ้น
ความอยากรู้อยากเห็นก็ไม่มีอีก
มองไปข้างหลัง
ไม่ได้ฟูมฟายไปกับวัยวาน
อีกทั้งมิได้อาดูร
เพียงเพ่งพินิจสงบ
ดุจดั่งธารน้ำเหลียวมองต้นน้ำบนเขาเบื้องสูงของมัน
อา !
ต้นน้ำอันไกลลิบโน้น
ต้นธารอันไกลลิบโน้น
ตัวฉันไหลเรื่อยไปในความเวิ้งว้างกรากเชี่ยว
ทั้งๆ ที่รู้ว่ามิอาจหยุดอยู่
หากแต่ยังอยากหยุดพักแม้สักเพียงชั่วครู่
ไม่ว่าจะเป็นนกอันเหินบิน หรือปุยเมฆขาว
ตะวันยามพลบ
หรือผู้สัญจร
ฉันยังอยากหยุดอยู่แม้เพียงสักครู่
เพื่อจะจดจำเธอไว้เป็นพิเศษ
กลางความเวิ้งว้างกรากเชี่ยว เวิ้งว้างกรากเชี่ยว
เจี่ยง ซวิน
กวีร่วมสมัยชาวไต้หวัน
เรืองรอง รุ่งรัศมี
แปล
แปล
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก ในหนังสือ “เพราะฉันอายุสามสิบ”
สำนักพิมพ์ฉับแกระ พ.ศ.2530
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น