การไหลผ่านของกาลเวลา
วันเวลา
เคลื่อนตัวไปเร็วหรือช้ามันก็เคลื่อนผ่านชีวิตของสรรพสิ่ง.
ใช่เพียงเฉพาะสิ่งมีชีวิตเท่านั้นที่มีกำหนดขอบเขตอายุขัย.
แม้สิ่งไร้ชีวิตและสิ่งที่เป็นนามธรรมก็มีขอบเขตจำกัดที่แน่นอนของมัน
ความลงตัว บางทีก็เป็นความประจวบเหมาะ
บังเอิญ ของเหตุการณ์ บุคคล และการกระทำ
ใบไม้ที่ร่วงลงมาในแสงเงาสวยเบื้องหน้าช่างภาพที่อุปกรณ์และอารมณ์พร้อมพรั่งต่อการบันทึกเรื่องราวการไหลผ่านของกาลเวลา
เป็นความประจวบเหมาะที่มิใช่เพียงความประจวบเหมาะ เป็นความบังเอิญที่มิใช่เพียงความบังเอิญ
ที่คนๆ หนึ่งสามารถเก็บชั่วขณะการไหลผ่านของกาลเวลาเอาไว้เป็นภาพถ่าย
หากช่างภาพคนนั้นมิได้ตระเตรียมอุปกรณ์เอาไว้พรั่งพร้อม
เขาย่อมไม่อาจบันทึกภาพในเสี้ยววินาทีนั้นเอาไว้ได้
หากเขาไม่ได้เรียนรู้
สั่งสมประสบการณ์เชิงเทคนิคการถ่ายภาพจนจัดเจน เขาอาจไม่สามารถบันทึกภาพได้ดีเท่าที่เขาต้องการ
หากเขามิได้มีสายตาที่มองเห็นความงาม
เขาอาจปล่อยให้ภาพนั้นผ่านไป
หากเขามิได้มีความคิดและภูมิปัญญาที่จะมองเห็นเรื่องราวความลึกซึ้งของโลกและชีวิต
เขาอาจเป็นเพียงคนถ่ายภาพเก่งทั่วๆ ไปคนหนึ่ง ที่ไม่สามารถยกระดับผลงานสู่ความเป็นศิลปะได้
แสง เงา ใบไม้
นั้นอาจเป็นปัจจัยที่เหนือวิสัยที่เราจะควบคุม ความเป็นไปของธรรมชาติ
เป็นสิ่งยากที่มนุษย์เล็กๆคนหนึ่งสามารถบงการ ควบคุม ได้
ชีวิตของคนก็เป็นส่วนหนึ่งของวิถีธรรมชาติ
เกิด ดับ เจริญ เสื่อมสูญ ไปตามวิถีของสรรพสิ่งที่ต้องเสื่อมสูญ นี่คือกำหนดอายุใช้งานกระมัง
เพียงแต่มนุษย์ไม่อาจจะรู้แน่ชัดว่ากำหนดอายุใช้งานของชีวิตตนจะสิ้นสุดลง ณ วินาทีใด
นั่นจึงเป็นเหตุผลสำคัญที่มนุษย์ควรกระทำตนให้เข้าสู่พรมแดนที่ตนเองพร้อมจะ
ใช้งานได้ เพราะว่าหากมิเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาอาจผ่านชีวิตไปอย่างว่างเปล่า และโดยไม่ทันรู้ตัวก็ล่วงผ่านกำหนดอายุใช้งานเสียแล้ว
การพ้นกำหนดอายุใช้งานของมนุษย์
มิใช่เพียงการตายดับสิ้นอายุขัย หากแต่มีลักษณะคล้ายๆ กับฟิล์มที่หมดอายุ
คืออาจยังใช้ถ่ายภาพได้ แต่ก็ไม่ได้ภาพที่มีคุณภาพที่ดี หรืออาจคล้ายอาหารกระป๋องที่พ้นกำหนดอายุ
ที่เมื่อกินเข้าไปแล้วร่างกายอาจไม่สามารถทนทานได้
ความหวัง ความฝัน
ความมุ่งมาดปรารถนาทั้งหลาย ต้องการความลงตัวเช่นกัน จึงจะเกิดเป็นจริงขึ้นในชีวิตได้
ที่ยุ่งยากซับซ้อนคือ
เราไม่อาจมองเห็น "กำหนดอายุใช้งาน" ได้ชัดเจน
วันเวลาเคลื่อนตัวเร็วหรือช้า มันก็ยังคงเคลื่อนตัวของมันต่อไป เราตระหนักถึง
"กำหนดอายุใช้งาน" หรือไม่ว่าอาจสิ้นสุด ณ ลมหายใจต่อไป.
เรืองรอง รุ่งรัศมี
12 / 2002
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ "สายลมในกิ่งหลิว"
เนชั่นสุดสัปดาห์ 9-15/12/2545
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น