คนขายตุ๊กตา

              ตุ๊กตาอัดลมเสียบกับแกนไม้ เขาแบกเดินขายไปทั่ว คนหนึ่งอยู่หน้า คนหนึ่งอยู่หลัง ไม่รู้ว่าเขาเดินมาจากทางไหน และเดินกันมาไกลเท่าไหร่แล้ว

            ตั้งแต่เห็นเขาในระยะสายตา จนกระทั่งเขาเดินลับตาไป ไม่ปรากฏว่ามีคนเรียกซื้อของเล่นอัดลมของเขา

            นั่นคือความหวัง คือการดำรงชีพ คือความอดทน และการต่อสู้ดิ้นรน

            ตุ๊กตาอัดลม แกว่งไกวไปกับแรงเดินและแรงลม หนักและเบาอยู่บนเส้นทางชีวิตของคนทำมาหากิน

            แม้จะเดินลับหายไปจากระยะสายตา แต่ในที่ใดที่หนึ่งบนเส้นทางชีวิต พวกเขายังคงต้องเดินต่อไป

          

           

          เรืองรอง  รุ่งรัศมี

         

พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “ย่ำเดือนกลับมาหยาดเหงื่อหอม” นิตยสาร หัวใจเดียวกัน ปีที่ ๑ ฉบับที่ ๗ เดือนธันวาคม ๒๕๕๒