ก้าว, ระหว่างเดินทาง

เพียงก้าวเล็กๆ ก้าวหนึ่ง โลกก็เปิดแผ่ขยายออกไป

ภาพ : ชวิน  ถวัลย์ภิยโย
คำ : เรืองรอง  รุ่งรัศมี

ระหว่างเดินทาง

๑

รถยนต์คันนั้นแล่นไป เป็นรถเก๋งหรือรถกระบะก็จำไม่ได้ ปี พ.ศ.ไหนกันนะ ป้อมตำรวจป้อมนั้น สถานีรถไฟ ตลาดใกล้โรงเรียนและบ้าน ทุกสิ่งหายไปจากภาพที่เคยจดจำแจ่มชัด บ้านที่เกิดลืมตาดูโลก

๒

บางทีตัวเราก็หายไป หายไปทั้งความทรงจำ และตัวตนบางส่วน

ทางป่าของเด็กๆ กองทัพมด แสงไฟสลัวของเด็กที่เดินออกไปจากบ้าน แล้วไปไหนไม่ถูก แต่ก็ไม่ยอมกลับไป

เสียงหวีดร้องกลางดึกในโลกแห่งการสูญเสีย ฝีเท้าและเสียงรถไฟ

บางทีตัวเราก็ก้าวอยู่บนก้อนเมฆ ข้ามขอบฟ้า ไปดื่มกินความโดดเดี่ยวอ้างว้าง และอุ่นไมตรี

ดาวตกลงมา หนึ่งดวง สองดวง สามดวง ....

คืนนั้นหาดทรายมีคนมากมาย ไม่มีใครเก็บดาวดวงใดเอาไว้ในกล่องของใครเป็นการเฉพาะได้เลย ไม่มีกล่องใดเก็บดวงดาวเอาไว้ได้

ดาวตกลงมาดวงหนึ่ง มีคนนับร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน.... เก็บมันเอาไว้กับความรู้สึก ดวงดาวดวงหนึ่งของคนไม่รู้เท่าไร

๓

กลีบดอกไม้ร่วง สีขาวเล็กๆ กลิ่นหอมมิได้รุนแรง

ความฝันที่มิได้เป็นเงินเป็นทอง

ลมพัดดั่งเข็มนาฬิกา

กรวด หยาดน้ำค้าง มีค่าไม่ต่างกันในความเป็นจริง

แกนโลกยังคงเอียง โลกเป็นทรงกลมที่เราไม่เคยเห็นมันจริงๆ ด้วยตา

แกนของโลกเอียง ใจของคนเอียง สายฝนตกลงมาเป็นสายเฉียงๆ

บ้านหลังนั้นหายไป และมันเป็นบ้านหลังที่หายไปซึ่งตั้งอยู่ในความทรงจำของเรา

๔

เรายังมุ่งหน้าไปกันอยู่หรือ เราจะไปถึงบ้านหลังที่หายไปซึ่งตั้งอยู่ในความทรงจำของเราได้ไหม หนทางไกลไหม เรายังอยู่บนเส้นทางสายใด

ฝนตกลงมา กลีบดอกไม้ร่วงลงมา ลมยังพัด เรายังจะเดินทางมุ่งหน้าไปด้วยกันไหม

เรืองรอง  รุ่งรัศมี

๒๕๔๘

พิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ ON THE WAY ออนเดอะเวย์ สำนักพิมพ์ไปทำไม พ.ศ.๒๕๔๘