เปิดประตู

๑.

“กวีเรอะ กูเคยเป็น แต่ตอนนี้รักษาหายแล้ว”

ตอนที่อ่านพบคำพูดประโยคนี้ของเปลื้อง  คงแก้ว หรือเทือก  บรรทัด จากข้อเขียนของประมวล  มณีโรจน์ ที่เขียนคารวะการจากไปของคนตรงเมืองตรัง ข้าพเจ้ารู้สึกทึ่งเป็นอย่างยิ่ง

ถัดจากนั้นไม่นาน ข้าพเจ้านำมาเล่าต่อให้มิตรสหายฟัง และเราต่างค้อมคารวะด้วยใจ

๒.

ตอนยังนุ่งกางเกงขาสั้น ข้าพเจ้าเริ่มต้นเขียนหนังสือด้วยบทกลอน พอมาเขียนหนังสือด้วยอีกนามปากกาหนึ่ง ก็เหมือนคนย้ายบ้าน ที่เพื่อนบ้านใหม่ได้แต่คาดเดาสำเนียงถิ่นเดิม

๓.

ที่หมู่บ้าน “ถ้อยคำ” ตำบล “อารมณ์” ที่เคยอยู่เดิมนั้น ข้าพเจ้ายังไม่รู้ว่าตนนั้นร่างกายอ่อนแอ เวลานั้นยังเยาว์ ยังไม่รู้จักโลกกว้าง และไม่รู้ว่ามี “อาการป่วย” ประหลาดอยู่

๔.

ข้าพเจ้าเขียนอะไรจำนวนหนึ่งไว้ในสมุดบันทึก
            และข้าพเจ้ามีสมุดบันทึกที่ยังไม่ได้เขียน

๕.

ข้าพเจ้าอยู่ห่างจากหมู่บ้านและตำบลเดิมแค่ไหนแล้วในบัดนี้
            ข้าพเจ้ามีสมุดบันทึกที่ยังมีหน้าว่าง
            และข้าพเจ้าอยากมีเพื่อนบ้านอย่างเปลื้อง  คงแก้ว หรือเทือก  บรรทัด เพื่อจะได้ไปเยี่ยมเยือนและค้อมคารวะ

 

เรืองรอง  รุ่งรัศมี
          ๒๒ กันยายน ๒๕๔๘
          ห้องหนังสือของคนโง่

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก เป็นคำนำหนังสือ “โอบกอดจันทรา” โดยแพรวสำนักพิมพ์ ตุลาคม ๒๕๔๘