บนหน้ากระดาษว่างเปล่าคือทุ่งกว้างใหญ่ของเรา ไม่มีร่องรอยของสิ่งใดๆ ให้เราได้เห็น เราได้แต่เพ่งตา มอง ครุ่นคิด อดทน และรอคอย การทำงานของเราโดดเดี่ยว เหมือนหมาป่าที่ท่องไปตัวเดียว...
เราท่องไปในทุ่งกระดาษกว้างใหญ่ด้วยความหวาดหวั่นเพิ่มขึ้นทุกที เขี้ยวเล็บของเราหลุดร่วงก่อนถึงกาลเวลาอันควรกับสภาพชีวิตอัตคัด เราท่องไปในแผ่นดินกระดาษ สมอง สายตา และอารมณ์ ทำงานค้นคิดเรื่องราว เหมือนหมาป่าที่ออกล่าโดยไม่รู้ว่าจะมีเหยื่ออยู่ข้างหน้าบ้างไหม เราออกท่องไป และท่องไป แผ่นดินกระดาษกว้างขึ้นทุกที...
พิมพ์ครั้งแรก "จากหน้าต่างบ้านชานเมือง" สำนักพิมพ์ธารทอง พ.ศ.๒๕๓๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น