ริม ห้วย หนอง คลอง บึง แม่น้ำ ลำธาร
มีพลิ้วคลื่น มีสายลม มีร่มเงา
และมีเงาสะท้อนของท้องฟ้าอยู่ในน้ำ
ถ้ามองให้ดี มีเงาของเราอยู่บนผิวน้ำนั้นด้วย
เป็นเงาที่สำคัญ และเราควรคุยกับเงานั้นให้สม่ำเสมอ.
ภาพ : ชวิน ถวัลย์ภิยโย
คำ : เรืองรอง รุ่งรัศมี
ผ้าขาว
ผ้าสีขาวผืนใหญ่แขวนอยู่บนราวกลางแดด
ผู้คนที่ผ่านไปมา ต่างพูดกันถึงความขาวสะอาดของผ้าผืนนั้น เสียงบรรยายถึงความขาวของผ้าถูกบอกเล่าจากปากหนึ่งสู่อีกปากหนึ่ง
แพร่จากเมืองหนึ่ง สู่อีกเมืองหนึ่ง แล้วในที่สุดก็กลายเป็นที่รำลือไปทั้งแผ่นดิน
...............................
หลังจากวันอากาศแปรปรวน ลมวนพัดหมุน ผู้คนต่างพากันจ้องมองไปที่
“ผ้าขาวผืนใหญ่บนราวกลางแดด” มีผู้ใดกี่คนที่ทำใจสงบ พิจารณาอาภรณ์สีขาวที่ห่มคลุมร่างกายตนไว้
มีใครมองเห็นดวงจิตของตนในชั่วขณะจิตนี้ว่าเป็นเช่นไรบ้างไหม ภายในหมู่เหล่าผู้คนที่นุ่งห่มสีขาว
และผู้ที่ร่ำลือโจษจันในสีขาว มีใครถามและตอบตัวเองไหมว่า สีขาวนั้นแท้จริงคืออะไร
ความมืดสีขาวถูกพิสูจน์ในวัดลมวนพัดหมุน
ที่ราวกลางแดด ผ้าขาวเป็นเช่นใดกัน
เมื่อผ้าขาวผืนหนึ่งถูกมองพิจารณา
จิตของผู้นุ่งห่มด้วยอาภรณ์สีขาวมากมาย เปรอะเปื้อนด้วยตัวตนของอัตตาของตนหรือไม่
การเข้าใจให้ลึกถึงสาระของความจริง ความดี
ความงาม เป็นสิ่งที่ใครทำ คนนั้นก็ได้รับเองจริงๆ
อย่ากลัวเงาเลย มีเงา หมายความว่า
มีแสงสว่างอยู่ใกล้ๆ ไปที่แสงนั้น ไปสู่ความจริง ความดี ความงามที่แท้
มายาสีไหนๆ ก็คือ มายา
เรืองรอง รุ่งรัศมี
1/1/2005
คัดลอกบางส่วนที่ตีพิมพ์ลงในคอลัมน์ กิ่งไผ่และดวงโคม ผู้จัดการปริทรรศน์
ฉบับวันที่ 28 มกราคม -3 กุมภาพันธ์ 2537
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น