สวยกับขี้เหร่

            หยางจื่อเดินทางผ่านแคว้นซ่งกว๋อ ได้ไปพักอาศัยแรมคืนที่โรงพักแรมทางด้านตะวันออกของเมืองหลวง เจ้าของโรงพักแรมมีภรรยา 2 คน ภรรยาของเขาคนหนึ่งเป็นคนสวย ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นคนขี้เหร่ แต่ภรรยาฝ่ายที่ขี้เหร่นั้นกลับแลดูสง่า น่าคบหา ส่วนคนที่สวยนั้นดูเป็นคนไร้ค่า ไม่น่าคบหาเลย

หยางจื่อจึงถามถึงสาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เจ้าของโรงพักแรมจึงตอบว่า

“ภรรยาคนที่สวยนั้น เพราะสำคัญตัวว่าเป็นคนสวย ดังนั้น ข้าจึงไม่ถือว่านางนั้นงาม ส่วนคนที่ขี้เหร่นั้น เพราะรู้ในความขี้เหร่ของตนเอง ดังนั้น ข้าจึงไม่ถือว่านางขี้เหร่”

หยางจื่อจึงกล่าวต่อสานุศิษย์ของเขาว่า

“ศิษย์ทั้งหลายจงจำใส่ใจไว้! การสามารถกระทำความดีโดยที่สามารถละทิ้งความทระนง อันเกิดจากผลที่สามารถกระทำความดีนั้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็ย่อมจะได้รับความรับ”

เลี่ยจื่อ

 เรืองรอง รุ่งรัศมี

แปลและเรียบเรียง

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในหนังสือ มณีปัญญา ปรัชญานิพนธ์จีนโบราณ กรกฎาคม พ.ศ.2530