คนแก่ที่อยู่โดดเดี่ยว บ้านมักจะรก
ในความรก มีความโดดเดี่ยว ความเสียดาย
เรื่องราวหนหลัง และความอ่อนล้า
คนแก่มีความทรงจำในอดีตมากกว่าวันเวลาข้างหน้า
เรื่องราวหนหลังจำนวนหนึ่งผนึกแนบอยู่ในวัตถุสิ่งของ ดังนั้น
สิ่งของจำพวกกะโหลกกะลาเก่าๆ จึงไม่ใช่ขยะรกตาที่ทำใจโยนทิ้งไปเสียได้
ของชิ้นนั้นไปซื้อจากที่แห่งนั้น
ของชิ้นนี้ยายแก่กำชับกำชาให้ซื้อ ของชิ้นโน้นตาแก่ได้มาจากเพื่อนคนโน้น มองเห็น
หยิบจำ ลูบคลำสิ่งของ ก็เหมือนสัมผัสถึงความอบอุ่นประโลมชีวิตโดดเดี่ยว
ผ่านชีวิตและวันเวลามามาก ผู้ชราเรียนรู้การนิ่ง
นิ่งดั่งบึงน้ำที่ผิวน้ำเรียบ
ผ่านชีวิตและวันเวลามามาก ร่างกายผู้ชราอ่อนล้า
มองดูสิ่งที่กองซ้อนทับกันอยู่ตรงนั้นตรงนี้ แล้วก็รู้ว่าต้องใช้เรี่ยวแรงไม่น้อย
กว่าจะสามารถจัดการบ้านให้มันเป็นระเบียบเรียบร้อย เข้าที่เข้าทางได้
เรืองรอง รุ่งรัศมี
พิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ “โลกกว้างได้เท่ากับครอบฟ้า” ปาจารยสาร
ฉบับที่ 4 ปีที่ 33 กันยายน – ตุลาคม 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น